Het blijft tot op het laatste moment onzeker of het mogelijk is de Paranaqua Express te bezoeken. De eerste barrière is de beveiligingsdienst van het Antwerpse havencomplex. Havenevangelist Guus Peters is voor de beveiligingsdienst echter geen onbekende; de slagboom gaat omhoog. Een bezoek aan de havens is voor ”port missionary” Peters routine. In dienst van de Seamen’s Christian Friend Society (SCFS) bezoekt hij jaarlijks vele honderden zeelui in de havens van Antwerpen, Gent en Terneuzen.Een speciaal busje loodst de bezoekers kriskras tussen de honderden opgestapelde containers door naar het enorme schip. Met zijn lengte van ruim 200 meter neemt het een aanzienlijk deel van de kade in beslag. De kranen staan inmiddels werkeloos naast het lichtblauwe schip. „We kunnen ieder moment vertrekken. Het is wachten op de loods”, legt de wachtsman aan boord uit. Een overgebleven kerstpakket van havenevangelist Peters doet wonderen: „Welkom aan boord!”

Beelden
Al zeven maanden lang organiseert kapitein Dagaman kerkdiensten aan boord van de Paranagua Express. „Het was voor mij niet vanzelfsprekend om te starten met kerkdiensten”, vertelt hij eerlijk. „Martin Otto, een havenevangelist uit Hamburg, heeft me aangemoedigd ermee te beginnen. De eerste keer heeft hij een kerkdienst georganiseerd. Sindsdien houden we iedere zondag een bijeenkomst aan boord van dit schip.”

De leiding van de wekelijkse kerkdienst is nu in handen van de kapitein zelf. „’s Zondags na het avondeten beginnen we. We proberen de bemanningsleden die vrij zijn te stimuleren om erbij te zijn. Samen zingen we, er wordt gebeden en ik houd een meditatie. De volgorde in de dienst heb ik overgenomen van de kerkelijke gemeente op de Filipijnen waar ik lid ben.”

Inmiddels is de kapitein volledig gewend aan de kerkdiensten aan boord van zijn schip. Sterker nog, hij zou niet anders meer willen. Dagaman: „Zelf ben ik in de jaren zeventig overgegaan van het katholicisme naar het protestantisme. Die overgang en bekering hebben mijn leven totaal veranderd. Lange tijd leefde er bij mij het verlangen om evangelist te worden. Nu mag ik het evangelie verspreiden aan boord van mijn eigen schip.”

De meeste matrozen op de Paranagua Express zijn Filipijnen met een rooms-katholieke achtergrond. Dit levert vaak boeiende gesprekken op, vertelt de kapitein. „Vaak spreken we met elkaar over bijvoorbeeld het bidden voor beelden en heiligen. Dan probeer ik de bemanning steeds weer op basis van teksten uit de Bijbel duidelijk te maken dat de rooms-katholieke leer op dat punt niet overeenkomt met de Bijbel.”

De kapitein zegt tijdens de kerkdiensten telkens weer het belang van Christus’ lijden en sterven te willen benadrukken. „Voor mij is maar één ding belangrijk: dat Jezus naar de aarde is gekomen om Zijn leven te geven voor zondaren. Deze boodschap wil ik elke dienst weer doorgeven aan mijn bemanning.”

Taalgebruik
De kerkdiensten aan boord van het containerschip hebben hun impact op de bemanning. Op twee Polen en een Duitser na bezoekt inmiddels de gehele bemanning de diensten. Ook aan de mentaliteit en de regels aan boord is te merken dat de kapitein christelijke principes hanteert. „Vuil taalgebruik tolereer ik niet.” Een sticker op de televisie maakt duidelijk dat seksueel getinte programma’s niet bekeken mogen worden.

De principes van de kapitein vallen bij de bemanning in goede aarde. Niet zozeer omdat ze het met zijn opvatting eens zijn, maar vooral omdat ze ervaren dat het het schip onder het bewind van Dagaman voor de wind gaat.

Bootsman George laat weten dat hij de sfeer aan boord sterk verbeterd vindt sinds Dagaman het roer in handen heeft. „Er is weinig onenigheid onder de bemanningsleden. Ook hebben we de laatste zeven maanden een kalme vaart gehad zonder grote storm of de gevreesde ”big waves”, de reuzengolven.”

De kapitein zelf blijft er nuchter onder. „God vraagt ons afhankelijk te leven en Hem de eer te geven. Als we dat proberen, ook aan boord, mogen we ervaren dat Hij ons zegent.”

Bemoedigen
Bij het verlaten van het schip komt het busje van het Belgische loodswezen net aangereden. „Dit zijn van die kleine dingen waarin ik Gods leiding zie”, zegt havenevangelist Peters. „Het schip vertrekt pas nadat wij aan boord geweest zijn om de bemanning te spreken en de kapitein te bemoedigen.”

Peters laat weten dat de kerk aan boord van de Paranagua Express niet de enige is in zijn soort. „Maandelijks ontmoet ik zeelui die aan boord van hun schip kerkdiensten beleggen. Vergeet niet dat duizenden zeelieden een christelijke achtergrond hebben.”

Om christelijke zeelui te sterken in het geloof en andere in aanraking te laten komen met het Evangelie, hebben enkele tientallen havenevangelisten onlangs gezamenlijk afgesproken dat ze gaan proberen het beleggen van kerkdiensten aan boord te stimuleren.

Peters: „Normaal gesproken komen de zeelui slechts in de havens in aanraking met Gods Woord. Door christenen aan boord te ondersteunen en te stimuleren hun geloof uit te dragen, hopen we dat niet-christelijke zeelui vaker met het Evangelie in aanraking komen.”