Als aardse belangen mislopen, als vrienden en kennissen sterven, is er sprake van een schouwspel van treurigheid. Men heeft dan geen gebrek aan tranen. Maar aan zijn arme ziel die dood is in zonde en die onze droefheid het meest verdient, kan men zonder de minste aandoening denken.De zonde maakt het een kind van God zo benauwd, dat hij met de verloren zoon tot God uitroept: „Ik heb gezondigd tegen de hemel en voor U.” Daar stapt de onbekeerde gemakkelijk overheen - en als zijn zonde voor de wereld openbaar is, zal hij meer voor de mensen dan voor God beschaamd zijn. Ja, er zijn ook mensen die in plaats van treuren over hun zonde zich erin verheugen en van blijdschap opspringen. Zij weten niet wat treuren over de zonde is. Zij leven zonder aan dood en eeuwigheid te denken. Ze zijn zonder enige gedachte over de nasleep van de zonde. O, te lachen als men vergif opzwelgt, wat de ziel doodt. Is het een tijd van lachen voor een misdadiger die gedood moet worden, een tijd om te lachen en vrolijk te zijn? Hoe kunt u lachen en vrolijk zijn als Gods strenge wraak boven uw hoofd hangt? Wel, laat uw hart zich hier in de zonde vermaken, de tijd nadert dat God ook in uw verderf zal lachen en spotten. Dat is wanneer uw vreze komt.

De treurigen worden in deze tekst zalig gesproken, maar voor de goddelozen moet ik de tekst omkeren en zeggen: Wee u die nu lacht, want u zult treuren en wenen.

J. Barueth, predikant te Dordrecht (De predikende en wonder- doende Christus, 1752)