De keus uit romans over de amish is groot. Toch zijn Amerikaanse auteurs nog niet uitgeschreven over de besloten gemeenschappen. Bij uitgeverij De Groot Goudriaan verschijnt een nieuwe serie, geschreven door Wanda E. Brunstetter. „Naomi?” Mama sloeg haar ogen op en Naomi kon zien hoeveel pijn haar moeder had. (…) „Beloof mij dat je voor de kinner zorgt -vooral voor de boppli (baby, red.), als ik het niet overleef.” Het 19-jarige amishmeisje stemt in met haar moeders verzoek.

Een belofte met grote gevolgen. Want de moeder van acht kinderen overlijdt aan de gevolgen van het verkeersongeluk. De vader van Naomi raakt verbitterd. Hij heeft weinig waardering voor het feit dat zijn oudste dochter dag en nacht werkt. En als een jonge wagenmaker haar het hof wil maken, reageert Abraham Fisher furieus. Hij geeft geen toestemming voor verkering.

In het derde hoofdstuk van de roman neemt Brunstetter de lezers mee naar het leven van Jim Scott en zijn vrouw Linda. Het echtpaar kan geen kinderen krijgen. Daar lijdt vooral Linda erg onder. Ze hebben daarom besloten een baby te adopteren.

Na verloop van tijd belt hun advocaat Jim op dat een vrouw haar zoon van één jaar wil afstaan. Op de dag dat ze het kind zullen krijgen, heeft Linda migraine. Ze gaat niet mee om haar adoptiekind op te halen. Groot is de schrik van Jim als blijkt dat de vrouw haar kind toch niet wil afstaan. Op de terugweg besluit hij limonade aan te schaffen op een amishboerderij. Dan ziet hij Zach, het jongste broertje van Naomi. In een opwelling besluit hij het kind te ontvoeren.

Vanaf het moment dat Zach verdwijnt, weet Naomi zich geen raad meer. Haar vader rekent het haar aan dat zijn jongste kind is verdwenen. Uiteindelijk besluit ze samen met een vriendin weg te lopen. Zoals de titel echter al verraadt, krijgt ze spijt.

Niet verrassend
”De weg terug” is geen verrassende roman. De gebeurtenissen in het boek zijn voorspelbaar. En soms juist weer onrealistisch. Zo is Abraham Fisher het ene moment nog bijna radeloos om het verlies van zijn vrouw, een week later laat een dame met hazelnootbruine ogen zijn hart sneller kloppen. Ronduit vreemd is het dat Linda, die zo uitziet naar een kind, thuisblijft op het moment dat ze er een mag ophalen. Maar misschien dat lezers die alleen maar verstrooiing zoeken ”De weg terug” kunnen waarderen.