Voor bewoners van Goeree-Overflakkee was opname en behandeling in een ziekenhuis tot het begin van de vorige eeuw vrijwel onmogelijk. Alle ziekenhuizen bevonden zich in Rotterdam. Acute medische zorg was voor veel bewoners van het eiland onbereikbaar. De reis naar Rotterdam duurde door het ontbreken van bruggen bijna drie uur. Vervoer per schip bood ook geen uitkomst, want voor de vaartocht was de boot afhankelijk van eb en vloed.Pogingen een eigen ziekenhuis voor Goeree-Overflakkee te beginnen, strandden. Tot 1928. Paulina Maria van Weel, overleden in Den Haag, stelde na haar dood 1 miljoen gulden beschikbaar voor de bouw van een hospitaal op het Zuid-Hollandse eiland. Op 12 maart 1934 werd het Van Weel-Bethesda Ziekenhuis geopend.

Aanvankelijk was het ziekenhuis klein en bestond er geen aparte kinderafdeling. In 1943 begon de eerste kinderarts spreekuren voor kinderen, zo’n twee keer in de maand. De medische zorg voor kinderen kwam pas echt op gang na de watersnood van 1953. Mr. L. A. Kesper, commissaris van de Koningin en getrouwd met een Zweedse, bezocht het rampgebied. Hij zond later een boek met veel foto’s over de ramp naar zijn Zweedse schoonfamilie. Het boekwerk belandde uiteindelijk bij de Zweedse kinderorganisatie Rädda Barnen (Red de kinderen).

De Scandinavische organisatie bood noodhulp in het rampgebied. Ze stelde een fors bedrag beschikbaar voor de bouw van een aparte kinderafdeling voor het Van Weel-Bethesda Ziekenhuis. Op 27 november 1957 had in het bijzijn van onder anderen enkele Zweedse gasten de opening van de kinderafdeling plaats.