Wie geen onbekende is op het gebied van evangelisatie heeft wel eens een boek in handen gehad van Michael Green. Al vele jaren is hij een van de leidende theologen binnen de evangelische beweging in Engeland. Zijn boek ”Dat geloof je toch niet!” is een herziening van het dertig jaar geleden uitgegeven ”Kom nou, dat meen je niet”. Green is een vlotte en gedreven schrijver die zijn doelgroep goed kent. De opvattingen die hij beschrijft, zijn herkenbaar in het evangelisatiewerk en in de contacten met andersdenkenden. Hij is in gesprek met mensen die menen dat „de wetenschap het geloof heeft verslagen” en dat je daarom „tegenwoordig echt niet meer in God kunt geloven.” Ook opmerkingen zoals: „Het maakt niet uit wat je gelooft, zolang je maar oprecht bent” en „Ik doe mijn best. Meer kan ik toch niet doen?” stelt hij aan de orde. Tevens bespreekt Green misvattingen over de Heere Jezus, zoals de gedachte dat Hij niet echt heeft bestaan, dat Hij „maar een gewoon mens” was of dat Hij een kind had bij Maria Magdalena.

Allemaal heel herkenbare opvattingen in de wereld om ons heen. Direct in de inleiding spreekt Green zijn doelgroep aan om niet oppervlakkig een mening over deze aspecten van het christelijk geloof te hebben. „Durf jij je af te vragen hoe betrouwbaar je ideeën zijn over God en de reden van je bestaan, over leven en dood?” vraagt hij de lezer. Hierin kan ik de schrijver echter niet volgen. Mensen die dit boek ter hand nemen, zijn naar mijn mening juist niet oppervlakkig, maar ten minste geïnteresseerd. Voor hen mensen wordt hier zeker bruikbare informatie gegeven. Zoals in het hoofdstuk over de historiciteit van de Heere Jezus. Tegenover de leugens die verspreid worden in een boek als de ”Da Vinci Code”, stelt Green duidelijk een aantal historisch betrouwbare bronnen met heldere feiten.

Wonder
De vraag naar de godheid van Jezus komt met het oog op de doelgroep niet uit de verf. Volgens Green zal het ons niet lukken om mensen door redeneren van dit wonder te overtuigen. Paulus geeft ons een betere handreiking die ik in het boek mis: 1 Kor.12:3: „en niemand kan zeggen Jezus den Heere te zijn, dan door den Heiligen Geest.” Als we mensen in een gesprek eerlijk zeggen dat alleen God Zelf door Zijn Woord en Geest ons leert wie wij zijn en Wie Hij in de Heere Jezus is, zetten we mensen op het juiste spoor: Bijbellezen en het gebed.

Dat brengt me ook bij het voornaamste bezwaar. In het hoofdstuk ”Ik doe mijn best. Meer kan ik toch niet doen”, laat Green duidelijk zien dat de mens volledig schuldig staat voor een heilig en rechtvaardig God. In het volgende hoofdstuk wordt er dan terecht op gewezen dat door het offer van de Heere Jezus verzoening is te verkrijgen. De lezer wordt nieuwsgierig gemaakt naar hoe hij die kan krijgen: „Er kan wel vergeving aangeboden worden, maar die moet ook aanvaard worden.”

Op dit cruciale punt zit het boek vol tegenstrijdigheden. Bijvoorbeeld in het hoofdstuk ”Alle godsdiensten leiden naar God” over de reactie, wordt duidelijk het unieke van het christendom aangetoond: „Het is niet een zaak van mensen op zoek naar God, maar van God op zoek naar mensen.” Dat is helder, maar in een afsluitend hoofdstuk wordt de lezer dan voorgehouden: „God zorgt; Hij houdt van je. Hij heeft je gemaakt. Hij stierf voor jou. Hij wacht tot je hem de gelegenheid geeft om in je leven te komen.”

Geheim
Zo mogen we in het evangelisatiewerk mensen niet op zichzelf terugwerpen. Dan doen we tekort aan Gods soevereine en almachtige werk en de Heere Jezus als volkomen Zaligmaker.

Ik meen dat een man die ik onlangs ontmoette het grote geheim duidelijker voor ogen had: „Meneer, ik heb overal gezocht, maar bij velen is het van beneden naar boven. Nu heb ik gehoord dat het van boven naar beneden komt.”

Het evangelisatiewerk vanuit de gereformeerde belijdenis vindt zijn grond in het welbehagen, want dat zal door Zijn hand gelukkig voortgaan.