432.000 Exemplaren ”Kaloeha Dzong” liggen er klaar op en onder de toonbanken. De Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek verwacht dit jaar een nog grotere impuls op de kinderboekenverkoop dan in de voorgaande jaren. Bij besteding van 10 euro aan kinderboeken krijg je tijdens de Kinderboekenweek in de seculiere boekhandels automatisch het door Lydia Rood geschreven boekje mee. In hoeverre kun je dit boekje in dank aanvaarden? Ik zal wat over de inhoud vermelden. ”Kaloeha Dzong” is het verhaal van de doodgewone elfjarige jongen Corijn Winters. Niets bijzonders. Corijn lijkt pas echt tot leven te komen achter zijn computer. In de schijnwereld van Morgana (lijkt op het internetspel Second Life) doet hij zich voor als Kaloeha Dzong, een held. Hij schiet de schepsels van Morgana te hulp op zijn gevleugelde paard. Steeds vaker vlucht hij weg met behulp van de computer, want Corijn heeft geen vrienden die hem kunnen helpen in zijn echte leven.

Kindermishandeling
Het verhaal switcht continu tussen werkelijkheid en schijn. Toch heeft Lydia Rood steeds helder weten te maken waar je bent. Dat ze het schrijversvak beheerst is duidelijk. Het verhaal zit knap in elkaar. De werkelijkheid beïnvloedt het spel in grote mate. En wel zo dat ze een situatie van kindermishandeling aan de kaak weet te stellen. Doordat er uiteindelijk hulp voor Corijn komt via het internetspel Morgana, ga je als lezer denken dat er winst te behalen is door deelname. Dit zullen veel ouders de schrijfster niet in dank afnemen.

De moeder van Corijn wordt afgeschilderd als een tang van een vrouw. Dat Corijn zo loyaal aan haar blijft komt dicht bij de werkelijkheid van een situatie van kindermishandeling. Kinderen accepteren veel. Verder lijkt het bijna normaal om te liegen. Ook stelen wordt niet afgekeurd. Vloeken komen in ”Kaloeha Dzong” niet voor. Wel een verwijzing naar een kerstlied die beslist niet christelijk bedoeld is.

Kinderen tot 10 jaar vind ik jong voor de fantasystijl van dit boekje. Oudere kinderen zou ik het niet verbieden, maar na lezing met ze spreken over hoe zij hun moeder zien, wat ze vinden van zo’n internetspel en peilen in hoeverre ze geschrokken zijn van de opsluiting van de hoofdpersoon.