„Maar het is waar dat moderne schrijvers geneigd zijn om religieuze thema’s te vermijden, terwijl ze in mijn denken voortdurend aanwezig zijn. En omdat ik ze prachtig vind, en rijk met betekenis geladen, beïnvloeden ze natuurlijk ook wat ik schrijf. Ik bestudeer de theologie, ik geef les over de Bijbel, ik ben zeer betrokken bij het kerkenwerk, ik noem mezelf een christen. Maar het gaat er natuurlijk om dat Christus mij als een christen beschouwt - dat zou me pas diepe bevrediging schenken. Het lijkt me dat Hij als enige het eigendomsrecht heeft op de definitie van het woord ”christelijk”.”Ze voelt zich niet direct een eenzame strijdster tegen de geest van de tijd. „Ik denk niet dat je kunt spreken van ”het” wereldbeeld van onze westerse cultuur - alsof er een leerplan zou zijn met gedachten en ideeën die we ons allemaal eigen moeten maken, alsof er sprake zou zijn van een bepaalde evolutie in het denken. Ontwikkelde mensen willen vaak graag laten zien hoe ontwikkeld ze zijn door daarnaar te verwijzen. Maar als je je denken op die manier beperkt, heb je een veel te smalle bedding, zonder ruimte voor de échte beschouwing van het leven, de eenzame worsteling van zelfs maar één enkele persoon.”

Dat verklaart volgens Robinson waarom ze -ondanks haar niet-modieuze denkbeelden- lof oogst van de literaire kritiek en zelfs de prestigieuze Pulitzer Prize kon winnen. „Als mensen betekenis ontdekken in de dingen die ik schrijf, komt dat misschien doordat ik zo zorgvuldig mogelijk probeer het innerlijk van de mens te onderzoeken. Religie is een complexe, innige, gekoesterde ervaring, en daarom vind ik het ontroerend als mensen zeggen dat ik hun gevoelens benoemd heb. Ik ben er blij mee dat niet alleen protestanten, maar ook katholieken en joden ”Gilead” warm hebben ontvangen.”