Yves Leterme wordt dezer dagen in Franstalig België gebrek aan leiderschap verweten. Blijkbaar ziet men daar leiderschap als een synoniem voor Vlaamse bereidheid tot capitulatie. Het is immers steeds zo gegaan. Zestig procent van België spreekt Nederlands en mag meestal de premier leveren, maar de overige 40 procent bepaalt de koers. De Franstalige minderheid soupeert de grootste deel van de overheidsmiddelen op en dat reeds sinds het ontstaan van het land. Daar bovenop heeft een Waalse stem bij de verkiezingen een gewicht van 120 procent in vergelijking met die van een Nederlandstalige. Dat de Vlamingen -hoewel van nature bescheiden en onderdanig- vragen ”de lat gelijk te leggen”, is niet verwonderlijk. Daarom moeten federale bevoegdheden overgeheveld worden naar de gewesten en gemeenschappen (Vlaanderen, Wallonië, Brussel en de Duitstalige Oostkantons). Met andere woorden: alle Vlaamse partijen vragen nieuwe stappen in de staatshervorming, waarvoor een tweederdemeerderheid van het parlement nodig is. Er moet daarvoor ook een meerderheid zijn aan beide zijden van de taalgrens. Daar ligt de moeilijkheid. De Franstaligen willen niet. Dat is het probleem met onze democratie. Denkt u zich eens in dat tien dieven regelmatig hun eigen dorp onveilig maken en de burgemeester bevraagt de bevolking, die 25 inwoners telt: Moet het stelen ophouden? De dorpsraadpleging is slechts bindend wanneer twee derde van de bevolking hetzelfde antwoord geeft. Anders blijft alles bij het oude. Het stelen zal niet ophouden door de inspraak van de dieven. Zo is ook in België alles meestal bij het oude gebleven.Het ontbreekt Vlaanderen niet aan bereidheid tot solidariteit. Vlamingen zijn best bereid achterblijvende streken en sectoren te helpen en verwachten hetzelfde wanneer zijzelf in nood zouden komen. Dat is solidariteit. Maar dat is iets anders dan het subsidiëren van ”profitariaat”. Hier volgt een aantal voorbeelden. Een belangrijk deel van de Waalse ”actieve” bevolking heeft nooit gewerkt. Dit wordt in de hand gewerkt door de PS (Socialistische Partij), die elke sanctionering van gebrek aan werkbereidheid schuwt. Hoe meer werklozen, hoe meer kiezers… Van degene die wel werken, is een hoog percentage in gemeentelijke overheidsdiensten tewerkgesteld, veel hoger dan in Vlaanderen. Deze bevolkingsgroep is daar vaak ’politiek’ aangesteld. Het ziektefonds wordt voor het grootste deel door Vlamingen bijeengespaard, maar in Wallonië gaat men er lang niet zo spaarzaam mee om (en dat is een understatement). De verkeersboetes worden integraal aangewend voor de verkeersveiligheid, een federale materie. In Vlaanderen is men veel strenger en daar int de overheid dus 75 procent van de boetes, maar slechts 58 procent daarvan wordt weer geïnvesteerd in verkeersveiligheid in Vlaanderen.

Bijkomend is er nog de taalgevoeligheid. Waar Franstalige Belgen komen wonen, spreekt iedereen op den duur Frans. Zo is Brussel, eens een Vlaamse stad, verfranst. En nu ondergaan de randgemeenten hetzelfde lot. Door migratie en gebrek aan bereidheid tot inburgering van Franstalige Belgen naar Vlaanderen worden de oorspronkelijke inwoners stilaan vreemden in hun eigen omgeving. Vlamingen in Wallonië? Die passen zich aan en spreken gewoon Frans.

Hier komt het probleem Brussel-Halle-Vilvoorde om de hoek kijken. Het grondwettelijk hof besliste dat de Vlaamse eis om dit kiesarrondissement te splitsen, gerechtvaardigd was. Nu kunnen de inwoners van een deel van Vlaanderen (Halle-Vilvoorde) stemmen op Franstalige kieslijsten. Dat mag vanaf volgende verkiezingen niet meer. Maar nog willen de Franstalige politici dit niet zonder nieuwe toegevingen van Vlaanderen. Ze willen zich aan de wet houden, op voorwaarde dat ze gecompenseerd worden.

Hoe sta ik hier nu als christen tegenover? Een christen probeert mild te blijven en is bereid zijn hemd erbij te geven als men zijn jas opeist. Hij gaat een tweede, een derde en een vierde mijl. Maar er is ook nog zoiets als rechtvaardigheid. Een volk dat gedurende generaties onrechtvaardig behandeld wordt, gaat vroeg of laat reageren. Vlaanderen is lang geduldig geweest. Maar nu lijkt de maat vol. Steeds meer Vlamingen die lang nationale gevoelens koesterden, worden separatist. Zelfs in het Vlaams parlement zou reeds een meerderheid zijn die wil dat Vlaanderen zich van Wallonië afscheidt. Ons nationaal elftal zorgt al lang niet meer voor Belgische gekte en deze koning is Boudewijn niet. En Brussel? Die stad zijn we al lang kwijt…

Steeds luider hoor je in Vlaanderen zeggen dat het voor 1830 onder Oranje veel beter was…

De auteur is oprichter en voorzitter van C’axent, een Vlaamse christelijke politieke beweging.