Frankfurter AllgemeineDe Frankfurter Allgemeine besteedt aandacht aan de coalitie die Washington in het Midden-Oosten wil smeden om de groeiende invloed van de sjiieten in te dammen.

„Sinds enige tijd is Amerika bezig een soennitisch-Arabische coalitie tegen Iran te smeden en werkt daarmee de machtspolitieke opkomst van de sjiieten in het Midden-Oosten tegen. In het kader van een zogenaamde totaalstrategie plant Bush het omvangrijkste wapenakkoord dat hij tot dusver heeft gesloten: een pakket met een waarde van 20 miljard dollar voor Saudi-Arabië en de andere vijf leden van de Samenwerkingsraad van de Golf, een voor Egypte en een ter compensatie voor Israël met een waarde van 30 miljard dollar. Washington richt zich in de eerste plaats dus weer op het instrument van de militaire samenwerking en de bewapening met moderne wapens om meerdere vliegen in één klap te slaan: Israëls veiligheid ondersteunen, oude klantenrelaties onderhouden en Teherans hegemonieaanspraken in de golf dwarsbomen.

Bijna heeft men de indruk dat de Iraanse uitdaging en de ontnuchterende ervaringen van Amerika in Irak de realpolitik in nieuwe (precisiewapen)glans doen verschijnen. Van het ondersteunen door Amerika van de democratie als wondermiddel tegen de malaise van een islamitisch-Arabische wereld, waarin het militante islamisme gist, hoort men de laatste tijd opvallend weinig. Zelfs als president George Bush vasthoudt aan het idee de democratie te exporteren, mondt zijn politiek uit in het bereiken van veiligheid en stabiliteit in de regio

op de klassieke wijze. Deze methode heeft haar waarde, maar is beperkt. In Washington zul-(is0(

len enkelen zich er niet geheel onterecht aan ergeren dat (is0(

Saudi-Arabië moderne wapens krijgt.

Het regime in Teheran zal in ieder geval inzien dat de Verenigde Staten het veld niet ruimen en niet aan Iran de heerschappij in de regio overlaten. Zo verzwakt kan Amerika helemaal niet zijn dat het deze kolossale fout zou begaan.”
The Economist

De politieke rel die volgt op de moord op Alexander Litvinenko zorgt ervoor dat Ruslands ware gezicht openbaar komt, stelt The Economist.

„Deze zaak heeft de bijzonder onvriendelijke wereldvisie die Ruslands vijandigheid bezielt, laten zien: een visie met weinig waarden en regels waarin alleen het machtsbelang telt. Het Rusland van Poetin is -naar het schijnt- chaotischer en angstwekkender dan het herrijzende, autoritaire, maar geordende land dat het vaak lijkt te zijn. Het is een angstwekkende plek, maar wel met enorme kracht. (…)

Ook al klinken er echo’s van Sovjettijdachtig gekibbel, deze uitzetting is niet -zoals sommige uitmuntende commentators stellen- de aankondiging van een nieuwe koude oorlog. (…) Hedendaags Rusland heeft niet de economische of militaire macht van de voormalige grootmacht. (…) Het idee dat Rusland binnenkort een normaal land kan zijn en de hoop dat Poetin mag blijken een democraat te zijn, zijn ongeloofwaardiger geworden. Rusland blijft echter een land waarmee het Westen zaken moet doen, ook als de toegang tot het land beperkter is geworden.”
De Standaard

Het Belgische dagblad De Standaard constateert dat er in België eerst een ramp moet plaatsvinden voordat de politiek in actie komt om ze te voorkomen.

„Vierentwintig doden en 132 gewonden vielen er drie jaar geleden bij de gasramp in Ghislenghien. Vandaag worden per jaar nog altijd meer dan duizend gasbuizen beschadigd bij werkzaamheden. Is er dan niets veranderd?

Het in kaart brengen van de ondergrondse leidingen is op dreef gekomen na de ramp, maar zal nog jaren vergen. Decennia nalatigheid moeten worden ingehaald; 500.000 kilometer leidingen en kabels allerhande moeten in kaart worden gebracht. Intussen beginnen veel aannemers nog altijd te graven zonder overleg met de exploitanten van ondergrondse leidingen. Dat is nochtans verplicht. Sinds 1988 al. Wie waakt over de naleving van die wet?

De brandweerkorpsen scholen zich beter en hebben nu veel meer informatie. Er kwam ook een kenniscentrum rampen. De discussie over de grote hervorming van de brandweer is ook op gang gekomen. Na drie jaar praten, is er een plan. Dat wacht op een nieuwe regering voor de realisatie en de financiering ervan.

Er zijn dus vorderingen gemaakt, onbetwistbaar, maar nog niet genoeg, en te traag.

En de echte les hebben we nog niet geleerd.

En dus moet er eerst een ramp gebeuren voor we beslissen wat we moeten beslissen. Dutroux was nodig voor we konden beslissen de politiehervorming door te voeren waarvan we al jaren wisten dat die er moest komen. Dutroux was nodig -maar volstond niet eens- voor de we hervorming van de justitie aanpakten. Europa moest dreigen ons uit te stoten voor we de staatsschuld afbouwden. Zonder dioxinecrisis lukte het ons niet de voedselbewaking te organiseren en Ghislenghien was nodig voor we de leidingen in kaart brachten en de brandweer reorganiseerden.”

Samenstelling: René Zeeman