Het bontst echter maakt de reclamewereld het. Het aantal seksueel getinte reclame-uitingen neemt de laatste jaren schrikbarende vormen aan. Om nog te kunnen prikkelen, worden ze steeds schunniger. Helaas heeft ons land zich ook op dit gebied een twijfelachtige reputatie verworven. Wat in landen om ons heen ondenkbaar is, kan hier allemaal door de beugel.

Bij reclame is vaak sprake van ongewilde confrontatie. Wie een boulevard- of mannenblad aanschaft, kan verwachten dat hij allerlei erotische afbeeldingen tegenkomt. Wie dat niet wil, laat die bladen in de winkel liggen. Maar bij reclame in bushokjes en op billboards is een confrontatie onvermijdelijk. Vaak ook zijn de afmetingen van de posters en affiches van dien aard dat het onmogelijk is eraan te ontkomen.

Sinds de jaren zestig is er op seksueel gebied een klimaat ontstaan waarin alles kan en mag. De moraal die lange tijd werd gekenmerkt door een zekere ingetogenheid, moest overboord. Die was veel te preuts. Ook de ontkerkelijking speelde dit proces in de kaart. Veel mensen die afscheid nemen van de kerk, laten zich door niemand meer iets gezeggen. In de praktijk betekent het dat de remmen losgaan.

Maar ook binnen de kerken eist de nieuwe moraal haar tol. Wat dat betreft is er geen enkele reden tot zelfgenoegzaamheid. Op zijn minst is er sprake van grote gewenning. Wat we tien jaar geleden nog als schokkend ervoeren, laten we nu zonder blikken of blozen passeren.

Iemand die zich bij het voortgaande proces van verloedering van onze maatschappij niet heeft willen neerleggen, is drs. L.P. Dorenbos van de stichting Schreeuw om Leven. Hij vecht al jaren tegen aanstootgevende reclame. Misschien zijn zijn actiemethoden niet altijd de onze, maar men kan hem in ieder geval niet verwijten dat hij alles op zijn beloop laat.

Grote successen heeft Dorenbos nooit geboekt, of het moet zijn dat de pagina’s met sekslijnen uit de telefoongids zijn verdwenen. Voor het overige was hij een beetje een roepende in de woestijn. Wat hem de laatste tijd restte, waren vooral economische argumenten. Als werknemers na een liederlijk festijn maandag uitgeteld op hun werk verschijnen of op kosten en in de tijd van de baas bedenkelijke websites op internet bezoeken, komt dat het resultaat van de onderneming niet ten goede. Ondernemers zijn uiteraard gevoelig voor dit soort argumenten. Alleen zijn ze niet in de positie het algehele klimaat op dit punt sterk te beïnvloeden.

In een aantal beroepszaken bij de Reclame Code Commissie heeft Dorenbos nu ingehaakt op het debat over waarden en normen. Hij heeft de reclamewereld opgeroepen en uitgedaagd grenzen te stellen. Terecht. Reclamemakers zijn vaak trendsetters. Daarom hebben zij een grote verantwoordelijkheid in een proces dat tot herstel van waarden en normen moet leiden.

Tot nu toe heeft de Reclame Code Commissie er geen blijk van gegeven dat ze die verantwoordelijkheid wil nemen. Daarom zou het beter zijn als de overheid ingrijpt en zelf de grenzen aangeeft. De overheid moet zorgen voor een gezond opvoedingsklimaat. Alleen al om die reden dient blootreclame in de publieke ruimte zonder meer te worden verboden. Goedschiks is het niet gelukt het tij te keren. Dan maar kwaadschiks.