Daar komt bij dat het belangrijkste verzuim van het kabinet, namelijk het niet organiseren van een participatietop, net voor het debat werd hersteld. Daarmee werd de enige angel die het debat nog zou kunnen bevatten, er op het laatste nippertje uitgehaald.Boeiend is een debat als dat van gisteren wel om te observeren hoe coalitie en oppositie met elkaar omgaan, dan wel hoe de coalitiepartijen zich onderling tot elkaar verhouden. Opmerkelijk was wat dit betreft de gedweeheid van alle drie de fractievoorzitters van de coalitie.

„De heer Tichelaar heeft de premier welgeteld nul keer geïnterrumpeerd”, schamperde VVD-leider Rutte. En hij was er niet te bescheiden voor meteen een verklaring te leveren voor de tamheid van de PvdA-fractievoorzitter. Volgens Rutte hebben we te maken met een uiterst instabiele coalitie, waarvan het maar zeer de vraag is of die de rit van vier jaar wel compleet uitzit. Omdat de coalitiepartners elkaar nauwelijks vertrouwen, klitten ze zich krampachtig aan elkaar en aan het kabinet vast.

Ruttes interpretatie is niet vrij van vooringenomenheid. Als leider van een oppositiefractie heeft hij er baat bij dit kabinet te typeren als een wankel, tegen zichzelf verdeeld huis. Er is onmiskenbaar sprake van ”wishfull thinking” als hij deze coalitie slechts een paar levensjaren geeft.

Maar, geheel uit de lucht gegrepen is zijn analyse nu ook weer niet. Welke mooie woorden CDA, PvdA en ChristenUnie ook wijden aan het nut van het honderddagenproject, een van de functies van deze time-out was in elk geval om de drie coalitiepartners tijd te geven aan elkaar te wennen. Dat was blijkbaar nodig. Met name CDA en PvdA waren begin dit jaar nog verwikkeld in een felle verkiezingsstrijd, waarbij persoonlijke aanvallen over en weer niet werden geschuwd. De schade die daarmee is aangericht, heeft zonder meer enige hersteltijd nodig.

Wie CDA-leider Balkenende en PvdA-voorman Bos nauwlettend observeert, krijgt nog altijd niet het gevoel met goede vrienden te maken te hebben. Zo bezien heeft Rutte gelijk dat we nog maar moeten afwachten hoe stabiel de huidige coalitie precies is.

Een geheel andere vraag is of het land op dit moment gediend zou zijn met een flinke hoeveelheid dualisme. Van Geel, Tichelaar, Slob: durf je nu toch ook eens tegen je eigen kabinet te keren, lijkt Rutte met zoveel woorden te willen zeggen. En GroenLinksleider Halsema uit zich in dezelfde geest. Graag wat meer dualisme, dat maakt de politiek een stuk spannender.

In het algemeen gesproken hebben Rutte en Halsme daar gelijk in. Maar in de huidige tijdsomstandigheden dient er nog iets méér gezegd te worden. Na alle politieke onrust van de afgelopen jaren heeft Nederland onmiskenbaar behoefte aan rust. Nu eens even geen verkiezingen, nu eens even geen electorale aardverschuivingen. Zo bezien valt de rustige opstelling van CDA, PvdA en ChristenUnie toch wel te billijken.