Wat moet het dan zijn voor ouders om, na jaren van deze rouw en daaropvolgende jaren van geduld en inspanning, een eenmaal ontvangen adoptiekind weer te moeten afstaan? Dat hangt de adoptieouders van een negenjarige jongen uit India boven het hoofd. Zes jaar geleden arriveerde hij in Nederland, maar deze week werd duidelijk dat hij waarschijnlijk in 1999 ontvoerd is en dat zijn biologische ouders hem nu opeisen.De berichtgeving over de jongen uit India zal bij menige adoptieouder onrust hebben veroorzaakt. Temeer nu duidelijk is dat het verhaal niet op zichzelf staat. De jongen is er een uit een groep van 350 kinderen van dubieuze herkomst. Ten minste vijftig van hen zijn er in Nederland beland.

Daarbovenop meldt een andere adoptieorganisatie dat al jarenlang grote aantallen kinderen Nederland bereiken terwijl die eigenlijk niet geadopteerd hadden mogen worden. Jaarlijks zou het om 100 tot 200 kinderen gaan van wie de dossiers vals of onvolledig zijn.

Als deze cijfers kloppen, is er zeker aanleiding tot een zorgvuldig onderzoek, zoals minister van Justitie Hirsch Ballin eerder deze week al beloofde.

Op de ronselpraktijken in India zal de minister helaas weinig invloed hebben. India neemt het niet zo nauw met de opsporing van de netwerken die de mensenhandel op hun geweten hebben. Daarbij hebben de kinderen die op transport gaan naar nieuwe westerse ouders, het bepaald nog niet slecht. De meeste kinderen die in handen vallen van mensenhandelaars komen terecht in de prostitutie of in een donkere fabriekshal, in India zelf of in omringende landen. In de Indiase cultuur tellen meisjes nauwelijks mee, moeten kinderen volwassenen blindelings gehoorzamen en is er een taboe op het spreken over seksueel misbruik.

De combinatie daarvan met factoren zoals corruptie en armoede creëert de voedingsbodem voor mensendiefstal en andere vormen van kindermishandeling. Een paar maanden geleden bleek uit een rapport dat twee op de drie kinderen in India op de een of andere manier lichamelijk zijn mishandeld. Bij een land dat tegelijkertijd zo veel contacten met het Westen heeft, zou het de internationale gemeenschap niet misstaan om de druk op de regering op te voeren.

Maar Hirsch Ballin kan ook in Nederland aan de slag met zijn onderzoek. Het bemiddelingsbureau dat nu in opspraak is geraakt, wordt ervan beschuldigd dat het maandenlang niet reageerde op signalen over dit kind. Belangrijker is de beschuldiging dat Justitie buitenlandse adopties slecht controleert. Ieder kan zich de spanning van de adoptieouders van dit Indiase jongetje voorstellen - dat mag nooit het gevolg zijn van nalatigheid bij Justitie.

De vraag of het jongetje uiteindelijk in Nederland moet blijven, is lastig te beantwoorden. Dat hij het hier beter zou hebben, is niet zo relevant. Voor zover je hier spreekt van recht hebben op, geldt dat sterker voor de biologische ouders dan voor de adoptieouders. Maar mogelijk is een goede omgangsregeling of een gedeeld verblijf daarvoor een oplossing.