De huidige Pauluskerk maakt na de sloop in augustus plaats voor nieuwbouw. In het nieuwe gebedshuis is geen plaats voor opvang van verslaafde dak- en thuislozen, maar de kerk stelt zich wel open voor andere groepen, zoals ouderen. Overlast van de hooguit 200 junks voor de stad verwacht de dominee niet. „De gebruikers hebben tegenwoordig geen zin meer in conflicten met de omgeving.”Bovendien heeft de gemeente geleerd van het verleden. Na sluiting van ”perron nul” in 1994 waaierden de verslaafden uit over de stad en lieten ze soms een spoor van ellende na. Toen hadden ze geen vaste opvangplek. Nu wil het gemeentebestuur hen niet aan hun lot over laten.

Desondanks stopt Visser niet met een gerust hart. Het politieke klimaat stemt de predikant van de Protestantse Kerk somber. „De verzorgingsstaat heeft zich ontwikkeld tot een veiligheidsstaat. Daar wordt alles aan geofferd. Vooral door repressie, daarmee creëer je geen veiligheidsgevoel.”

Het gaat erom dat mensen zich veilig voelen, stelt hij. „Dat gebeurt in een samenleving waarin mensen zich om elkaar bekommeren, waar sterken opkomen voor de zwakkeren. Verdraagzaamheid draagt als beste bij aan veiligheid.” Volgens hem ziet de politiek maatschappelijk zwakkere groepen het liefst verdwijnen of vindt ze dat zij zich maar moeten aanpassen.

Politici spaart hij niet. Hij neemt geen blad voor de mond, al is hij milder geworden. Hij vindt het jammer dat politici hem niet steunen in zijn strijd voor een liberaler drugsbeleid. In hun hart zijn ze het volgens de predikant met hem eens, alleen openlijk geven ze niet thuis. Visser wil in Nederland, maar ook in Europees verband, de handel en het gebruik van drugs reguleren. „We bewandelen nu een heilloze weg.”

Als hij terugkijkt op zijn levenswerk, heeft hij een paar dingen niet bereikt. De kerk heeft zich volgens Visser te weinig aangepast aan de huidige tijd. „De kerk blijft hangen in het conservatisme.” Een omstreden onderwerp waar hij zijn nek tevergeefs voor heeft uitgestoken, is pedofilie. In zijn laatste publicatie breekt de dominee een lans voor meer openheid en meer onderzoek. „Uitwassen moet je altijd bestrijden, maar je moet die mensen wel opvangen. Ik had meer draagvlak voor dit onderwerp gewild.”

Andere doelen heeft de Rotterdammer wel behaald, zoals de laagdrempelige en georganiseerde opvang voor daklozen. „Als je vroeger bij een dakloze wilde slapen, moest je dat doen op het bordes.” Een andere verdienste die hij op zijn conto schrijft, is de acceptatie van transseksualiteit. De meeste vooruitgang voor de zwakkere groepen in de samenleving zag hij in de jaren negentig. „Door Leefbaar Rotterdam is dat in elkaar gestort, maar ik zie nu wel weer een kentering in de stad.”

Visser denkt met weemoed terug aan de tijd in Rotterdam die achter hem ligt. „In principe blijf ik betrokken bij de Pauluskerk, maar niet als dominee. De kerk wil een gehoorzamer, rustiger iemand”, aldus de bevlogen man. Hij is tevreden over de drie opvolgers die de fakkel overnemen. „Na mij wordt het beter en anders, maar als het misgaat laat ik wel van mij horen.”