Die Zeit
Het Duitse weekblad becommentarieert de verkiezingsuitslag in Bremen.„De inwoners van Bremen hebben gesproken. De SPD wint, maar kan niet opgelucht ademhalen. De partij behaalde 37 procent van de stemmen. Dat is een verlies van 4 procent en daarom kan er van een overwinning geen sprake zijn.

De CDU verliest nog meer. De Groenen zijn de overwinnaars. Ze behaalden een record met 16,5 procent van de stemmen. De Linkspartei ten slotte komt met 8,5 procent voor het eerst in een West-Duits deelstaatparlement.

Zou de deelstaatverkiezing in Bremen een van de vele dit jaar zijn, dan kon men snel overgaan tot de orde van de dag. Maar Bremen is de enige deelstaat waar in 2007 verkiezingen worden gehouden. Daarom is de stembusgang aanleiding voor allerlei speculaties.

Weliswaar heeft de landelijke regering nog niet de helft van de termijn erop zitten, maar de vermoeidheidsverschijnselen van de grote coalitie zijn duidelijk zichtbaar. De partijen in de hoofdstad bereiden zich al voor op de stembusgang van 2009.

De SPD moet nu beslissen. Er spreekt veel voor dat de sociaaldemocraten met de Groenen verder zullen gaan. Want vanuit landelijk zicht kan het de sociaaldemocraten niet om het even zijn wie de kleinste deelstaat regeert. Bovendien heeft een grote hoeveelheid inwoners van Bremen laten zien dat ze de grote coalitie beu is.

Weliswaar bemoeit de partijtop van SPD zich officieel niet met de beslissingen in de deelstaat. Maar achter de coulissen wordt al lang intensief gekonkeld. Daarom zal het geen verrassing zijn als de SPD kiest voor de rood-groen optie.”

Le Figaro

De rechtse Franse krant schrijft dat de nieuwe Franse president Nicolas Sarkozy wellicht gaat doen wat zijn tegenkandidaten in de verkiezingsstrijd beloofden: het creëren van een open politiek klimaat.
„Openheid. François Bayrou droomde ervan, Ségolène Royal heeft het idee eens omhelsd, maar misschien is het Nicolas Sarkozy die het gaat waarmaken. Hij, de nieuwe president, die zijn meest verbeten critici gedurende de gehele campagne wilden doen voorkomen als een autoritaire man, intolerant en sektarisch. Zijn critici konden er geen genoeg van krijgen hem te presenteren als de kandidaat van een clan, van geslotenheid en „vergrendeling”. Hij zou een bedreiging zijn voor de sociale vrede, een „gevaar” voor de eenheid van het land, een onruststoker. Onuitstaanbare foutieve informatie. Al vanaf februari heeft Nicolas Sarkozy zich verplicht tot openheid na een overwinning.

Terwijl de PS (Socialistische Partij, red.) zaterdag tijdens zijn nationale congres het oude in zichzelf teruggetrokken en bekrompen discours weer leek te hervatten, en de net geboren Democratische Beweging van Bayrou zich scheen te verbijten in een bitterheid die eigen is aan slechte verliezers, continueert Sarkozy zijn weg. Daarmee bewijst hij dat zijn belofte noch enkel uit electoraal gewin voortkwam, noch een brouwsel van de politieke keuken was.

Van een breuk naar openheid, daar zit een zekere logica in. Het één kan niet zonder het ander, ze gaan uit van dezelfde wil om „de regels te veranderen”, om zijn gezag buiten het systeem te vestigen. Sarkozy wil zich aan hervorming verplichten zonder een onderwerp te verbieden, met inbegrip van de meest omstreden thema’s, die het zolang buiten politieke actie hebben moeten stellen.”

Guardian
De VN-commissie voor Duurzame Ontwikkeling (CSD) zou een belangrijke instelling moeten zijn die gezag uitstraalt. Doordat Zimbabwe vorige week zitting kreeg in het bestuur, is dat bepaald niet het geval, vindt de Britse krant Guardian.

„Zimbabwe is een falende staat. Zijn president, Robert Mugabe, is een tiran. Hij heeft de macht gestolen tijdens frauduleuze verkiezingen, politieke tegenstanders een kopje kleiner gemaakt, kapitaal gedwongen de vlucht te nemen naar het buitenland en gezorgd voor een verdere verarming van de arbeidersklasse. Het hele land is een advertentie van hoe je een agrarische economie niet moet runnen - laat staan duurzaam ontwikkelen.

Internationale pogingen om president Mugabe te isoleren, falen overduidelijk. Afgelopen week keurde de internationale voetbalfederatie FIFA plannen van Zuid-Afrika goed om landenteams die meedoen aan het wereldkampioenschap voetbal in 2010, onder te brengen in Zimbabwe. Het ANC in Zuid-Afrika handhaaft enige loyaliteit aan Mugabe vanwege diens hulp in de strijd tegen apartheid. Dat is ongelukkig. De misdaden van de Zimbabwaanse leider tegenover zijn volk maken iedere status die hij eens genoot als kampioen van Afrikaanse vrijheid, ongedaan.

Diplomaten van buiten Afrika lobbyden tegen de zetel van Zimbabwe in het CSD, die verschillende continenten bij toerbeurt innemen. Dit keer was het de beurt aan Afrika. Daarom wilden regeringen van de ontwikkelde wereld hun bezwaren tegen de benoeming van Zimbabwe niet publiek maken, wetende dat luidruchtige protesten zouden kunnen worden afgeschilderd als inmenging van ex-koloniale machten in de voormalige bezittingen. Maar de landen die Zimbabwe steunden -het werd gekozen met 26 stemmen tegen 21 in een geheime stemming- kunnen zich niet onbewust zijn geweest van de gevolgen. Zij hebben de CSD een slechte naam bezorgd. Ze hebben de autoriteit in diskrediet gebracht van een instituut dat een voertuig zou moeten zijn voor positieve veranderingen in Afrika.”