De beschrijving van de wandeling die de hartelijke Alison uitzocht voor de continentale lopers oogt perfect en is ook daadwerkelijk magnifiek. De inhoud klopt tot op de laatste brievenbus en het allerlaatste klaphekje. Wie toch fout uitkomt, doet echt zelf iets verkeerd. ”Ga met je rug staan naar (…) en kijk in de richting van…” De kleine bladzijden zijn geplastificeerd en hangen aan een stoere maar vooral handige festonhaak. Klokkijken moet je wel kunnen en dan niet op een digitaal exemplaar maar op een ouderwetse wijzerplaat.De Howells houden namelijk van aanwijzingen als ”Kruis het veld in de richting van elf uur, ga het hek binnen en vervolg je weg in de richting van twee uur.” Omdat de velden soms zo ruimbemeten of heuvelachtig zijn dat de overkant niet of nauwelijks zichtbaar is, groeit er af en toe een lichte weifeling. Een volgend hek, pad of wildrooster geeft echter opnieuw het houvast dat een wandelaar-met-routebeschrijving nu eenmaal graag heeft.

De ”Evershot & Corscombe”-wandeling in de Zuid-Engelse landstreek Dorset die Alison Howell voor de Nederlanders selecteerde, is 6 mijl lang (keer 1609 meter plus een beetje, maakt bijna 10 kilometer). Zij schat hem op 4 uur doorwandelen, exclusief de stop voor een lunch halverwege.

Het thema ”Stokoude eiken en landelijke rust” is natuurlijk een wijde zak, maar de korte omschrijving van ”deels verharde paden, open weidevelden, bosranden, lichte klimsecties en twee snelstromende beken om te kruisen” blijkt naadloos te kloppen. Waarbij kruisen in mei mag worden ingeruild voor doorwaden.

Modder
Na dagen van zware regenval reikt de modder hier en daar nog wel iets verder dan de enkels. Toch, een wandelaar doet er in zo’n geval beter aan te genieten van de droge dag dan te zien op wat de regen aanrichtte. Snel gaat het lopen niet natuurlijk. Wie een reeks dagen door de streek trekt -een optie waarvan Food Trails een groot en gevarieerd aanbod heeft-, moet maar een afritsbroek dragen, of een gemakkelijk uit te spoelen lang exemplaar. Wandelschoenen van enig kaliber laten zich ’s avonds prima ”ontmodderen”. Je wandelt avontuurlijk of niet, kom op!

Dorset is feitelijk één groot wandelparcours, de mogelijkheden zijn plenty. De tocht die start bij de St. Osmonds Church van Melbury Osmond, levert in mei volop springende reeën, bruisende beken en jonge vossen die zomaar oversteken. Op enig moment kijken wandelaars er nauwelijks meer van op: zo vaak kruisen deze dieren hun pad.

Heggen, hekken en wildroosters moeten wild, schapen, paarden en mensen hier en daar wat uit elkaars buurt houden. De houten stiles (overstapplaatsen) bij gaasbarrières of prikkeldraad bieden uitkomst voor de tweevoeters.

Het komt door de vele modder dat de eerste 4 mijl toch drie uur duurt en enige uitputting veroorzaakt. Maar wat hindert dat als je halverwege, bij alweer een stile, twee aardige Britse dames ontmoet die hun wandelervaringen met je willen delen? Ann en Sondra, beiden voorbij de zestig, doen deze route -via een andere aanbieder- grotendeels in omgekeerde richting. Hetgeen betekent dat hun het zwaarste gedeelte van het parcours nog wacht, inclusief de op dat moment overvolle, kolkende beken met de spekgladde stapstenen… De lady’s zijn gewaarschuwd, maar noemen zich onversaagd.

Thomas Hardy
Eerst de lunch in Acorn Inn in het gehucht Evershot. Want de break met de KitKatjes die Alison moederlijk in de rugzakjes stopte, is alweer lang geleden. Een uitbundige zon helpt onderwijl mee de kletsnatte sokken en schoenen te fatsoeneren en iets op te drogen. Dat mag wel een uurtje kosten, plus nog een spontane rondleiding van een kwartier door de Poolse ober die zichtbaar zijn draai vond in de herberg waar de beroemde Britse romanschrijver/dichter Thomas Hardy (1840-1928) stamgast was. Hardy kwam ter wereld in Dorchester en schreef -met gebruikmaking van fictieve namen en plaatsaanduidingen- vooral over zijn geboortestreek. Op een heuvel bij zijn geboortestad staat nu z’n standbeeld.

Het laatste deel van de wandeling gaat door eenvoudig te belopen terrein, vooral via de brede paden en lanen van verschillende grote buitenhuizen. ”Estates” van een afmeting dat er drie tuinmannen tegelijk aan het werk zijn zonder elkaar te kunnen beroepen, en dat tegen een decor van eeuwenoude bomen waarvan de rijzige cipressen toch wel het meest imponeren. Uitheemse bomensoorten die het hier goed doen vanwege het milde zeeklimaat met subtropische trekjes.

Eenmaal terug bij de kerk in Melbury Osmond -Hardy’s moeder trouwde hier, valt er te lezen- duiken al snel Ann en Sondra weer op. Ze doorstonden het modderbad vrouwmoedig en lachen om hun beblubberde uitdossing. Wandelen doen de tanige ’meiden’ bijna elke week gezamenlijk, doorgaans over een lengte van zo’n vijf, zes of zeven mijl.

Vaak in de buurt van de kustplaatsen Bournemouth en Christchurch, waar Ann een Bed & Breakfast drijft, maar soms trekken ze richting het nabijgelegen New Forest (National Park) en een enkele keer, zoals vandaag de bedoeling was, gaan ze met een grotere groep wat verder westelijk en landinwaarts. „Vanwege de weersverwachting belden gisteren onze medewandelaars de een na de ander af. En zie nu eens hoe het weer meevalt.”

Wandelen is een traditie die veel Britten erg graag in ere houden. Daarbij de B&B van Ann boeken via internet blijkt onmogelijk: „Nóg een traditie die ik graag koester”, lacht ze. „Met mijn telefoon lukt het overal en altijd. Persoonlijk contact voor een betaalbaar bedje.”

Verslingerd
En dan komt de Fiat van Alison alweer de hoek om, precies op de afgesproken tijd. De geestdriftige jonge vrouw vertelt op de terugweg naar Sherborne hoe ze samen met haar man in 1995 in drie maanden van de Normandische kust in Frankrijk naar de Middellandse Zee liep. De inkoper (hij) en de fondswerver (zij) raakten voorgoed verslingerd aan de wandelsport. In 2002 startten ze parttime met Foot Trails, twee jaar later durfden ze het fulltime aan. Het bedrijf loopt inmiddels als een tierelier.

In 2006 hadden ze vijftig verschillende wandelingen en arrangementen met overnachtingen op de site en in de catalogus staan, dit jaar komt er een aantal nieuwe bij. Alison: „Ons hectische leven van toen ging helemaal om. Nu, met onze kinderen van 7 en 3 jaar oud, is het bestaan nog steeds druk, maar toch heel anders. Zo is Foot Trails zelf ook: naar keuze een beetje inspanning en anders dan anders. Buiten de gebaande paden, en in landelijk Dorset in z’n puurste vorm.”

Meer informatie: www.foottrails.co.uk en 0044-(0)1747-861851. Voor algemene toeristische informatie over Dorset & the New Forest: www.dorset-newforest.com

Tien lezers winnen wandelboek
Met „Twee immense schatkamers vol wandelplezier” duidt schrijfster en wandelaar -of moet de volgorde andersom?- Els Spanjer de twee ’eilanden’ aan de overkant van de Noordzee aan. Wie als RD-lezer het goede antwoord op drie vragen opzoekt op de site van Dorsettoerisme, maakt kans op een fraai wandelboek van 260 pagina’s: ”Wandel weg in Groot-Brittannië en Ierland”.

In het boek staan vijftig wandelingen beschreven. Van de Shetland- en de Orkneyeilanden in het uiterste noorden tot Dorset en de Kanaaleilanden in het zuiden. Of van County Cork in West-Ierland tot Hastings (Sussex) in het oosten van Engeland.

De zuidkust van het Verenigd Koninkrijk komt ruim aan bod met vijf parcours: in de buurt van Hastings, in The New Forest, the Isle of Purbeck, Sherborne and Abbotsbury in Dorset en bij Chagford in Devon. Met een beetje fantasie tellen Clovely in Devon, Lynton & Lynmouth in Devon en Brookwood in Surrey ook nog mee als ”zuidelijk” en komt het aantal dus op acht.

„Ontdek ruige kusten en pittoreske stadjes en dorpen,” zegt het persbericht van de uitgever over het stevige en in kleur uitgegeven boek. Veters vast en ”off you go!”

Om de toon te treffen van Els’ vertelkunst die tegelijk luchtig en leerzaam is, even een klein stukje uit wandeling 26, The Isle of Purbeck in Dorset, langs een kust vol fossielen tussen Wareham en Swanage en over een eiland dat geen eiland is.

„Bij Winspit begin ik de 2,5 kilometer lange klim naar St. Adhelm’s Head. Als een wit hoedje ligt het witte kustwachtstation er bovenop, op een steenworp afstand van een van de oudste kerken in Engeland, gewijd aan St. Adhelm. Als bisschop van Sherborne was hij kennelijk een onvermoeibare prediker. Een legende vertelt dat een preek eens zolang duurde dat zijn bisschopsstaf wortel schoot en weer een boom werd.”

Iets verderop zegt Jim Guthrie, bewoner van een oud kustwachtersgebouw: „Regelmatig komen beneden zeiljachten vast te zitten op de rotsen. Zij hebben de sterke zeestromingen onderschat. Wij waarschuwen dan de Coastguard. Die roepen we ook op als wandelaars op het South West Coast Path in de problemen komen door een verstuikte enkel of zo.”

Prijsvraag
De vragen waarvan de antwoorden met enig speurwerk zijn te vinden op www.dorset-newforest.com luiden:

1. Wat is de lengte van het Coast Path?

2. Waar begint en eindigt dit pad? (omgekeerde volgorde is ook goed)

3. Wie waren de oorspronkelijke gebruikers van dit pad?

Mail de drie antwoorden binnen een week na verschijning van deze krant naar: wandelenin@dorsetcc.gov.uk. Vermeld ook naam en adresgegevens. De tien prijswinnaars krijgen hun boek zo spoedig mogelijk toegezonden. Over de uitslag kan niet worden gecorrespondeerd.