Van Gent komt met een wel zeer lichtvaardig oordeel over de geloofwaardigheid van de Partij voor de Dieren. Een seculiere partij, waarvan Van Gent eerst op eigen gezag beweert dat ze „volgens Bijbelse noties schijnt te handelen”, waarna hij deze zelf opgeworpen stelling begint aan te vallen. Dat is toch wel een erg merkwaardige manier om het debat te zoeken en een daaruit voortvloeiende, kennelijk vooropgezette veroordeling te destilleren.Een seculiere partij kan onmogelijk haar geloofwaardigheid verliezen op grond van de Bijbel, de Koran of welk ander boek ook wanneer ze geen aanspraak maakt op een religieuze achtergrond. Het feit dat de leider van de PvdD christen is, doet daaraan niets af. Bij elke gelegenheid geeft Marianne Thieme aan dat haar levensovertuiging een privéaangelegenheid is, zoals dat ook geldt voor andere politici. En dat die wat haar betreft in het geheel niet strijdig is met het partijprogramma van de partij die ze zelf opgericht heeft en waarvan ze het programma kent als geen ander. We kennen in Nederland een nadrukkelijke scheiding tussen kerk en staat en voor zover die scheidslijn vervaagt, is de PvdD er groot voorstander van om de afstand tussen kerk en staat te herstellen.

Tendentieus
De gedachten over leedconcurrentie, waarbij Van Gent de kwetsbaarheid van het ongeboren leven of dat van leven in het eindstadium afzet tegen het leed dat miljoenen dieren in de bio-industrie wordt aangedaan, zijn onvergelijkbare grootheden. Ronduit tendentieus is het om de PvdD te verwijten abortus en euthanasie als een „groot goed” te beschouwen. Nergens heeft de partij gesteld dat te vinden. Abortus en euthanasie zijn ingrijpende, persoonlijke keuzes die leven en dood betreffen.

Het zijn niet abortus en euthanasie die wij als partij als een groot goed beschouwen, maar het zelfbeschikkingsrecht van mensen waar het hun eigen leven en lichaam betreft. Niet alleen de persoonlijke vrijheid staat daarbij centraal, maar ook de persoonlijke verantwoordelijkheid. Wie beweert dat „persoonlijke vrijheid” de prioriteit zou vormen van de PvdD vergist zich en bedient zich van hooguit halve waarheden. Het is vooral de persoonlijke verantwoordelijkheid die onze partij bepleit, en zo’n persoonlijke verantwoordelijkheid kan niet zonder persoonlijke vrijheid. Vrijheid is niet het doel, maar facilitair aan verantwoordelijkheid.

Het ligt niet voor de hand om persoonlijke keuzes in handen van de overheid te leggen waar die het eigen leven betreffen. De overheid behoort faciliterend en regulerend op te treden om uitwassen te voorkomen, niet om persoonlijke verantwoordelijkheden over te nemen van haar burgers in existentiële kwesties.

Het veroordelen van abortus en euthanasie onder alle omstandigheden gaat voorbij aan grote persoonlijke dilemma’s die met dergelijke vraagstukken samen kunnen hangen. Ook de ongeboren vrucht kan onmogelijk baat hebben bij één standaardoplossing. Iedereen weet dat levensbeëindiging bij ernstig of uitzichtloos lijden een groot dilemma kan vormen voor heel veel betrokkenen. Niemand zal lichtvaardig om willen springen met dergelijke vraagstukken, zeker een partij als de onze niet. Lichtvaardigheid kan hooguit verweten worden aan hen die menen een standaardantwoord te hebben voor alle omstandigheden.

Curieus
Van Gent meent selectief te kunnen shoppen in de wijsheden van Salomo, die van mening is dat „de rechtvaardige het leven van zijn beest kent” - en dat kan van heel veel producenten van bio-industrieproducten helaas niet gezegd worden. Hoewel ik de Bijbel minder goed ken dan Van Gent, trof mij wat Paulus gezegd heeft in Romeinen 2:1 in relatie tot dit artikel: „Natuurlijk, u veroordeelt dit alles. Maar u bent evenmin te verontschuldigen. Het oordeel dat u over anderen velt, velt u over uzelf, want de dingen die u veroordeelt doet u zelf ook.”

Het is curieus te moeten merken dat de PvdD als seculiere partij voor sommigen te christelijk zou zijn en voor anderen te onchristelijk.

Geloofwaardigheid is een term die vooral om een inhoudelijk oordeel vraagt. Wie meent dat uitgangspunten als mededogen, duurzaamheid, persoonlijke vrijheid én persoonlijke verantwoordelijkheid niet overeenstemmen met de ideaalsituatie zoals die in welk heilig boek of ethisch manifest dan ook beschreven wordt, doet er goed aan z’n eigen wortels nog eens aan een kritisch onderzoek te onderwerpen.

De auteur is bestuurslid van de Partij voor de Dieren.