Ik wil reageren op het artikel met de kop ”Zorg dat kinderen weer kind kunnen zijn”. Deze woorden ving ik ook weer op in het gehele artikel. Zelf ben ik bijna twee jaar gescheiden. Onze kinderen hebben het moeilijk na de scheiding. Ze hebben er vrede in gevonden dat hun vader is weggegaan, maar de omgang tussen vader en kinderen verloopt vervelend. De kinderen willen niet naar hun vader toe en elke keer weer is er strijd: huilbuien van de kinderen, reacties als vastgrijpen van het traphek, zich verstoppen achter de bank om niet mee te hoeven et cetera. Het is echt vreselijk om aan te zien. Hoe kunnen kinderen dan nog kind zijn? Kinderen die alsmaar aan mij vragen: Mag ik dit weekeinde thuisblijven, of moet ik weer weg?Voor kinderen is een scheiding vreselijk. Ze worden heen en weer getrokken. Van alles gebeurt er met de kinderen. Eigenlijk willen ze dit heen en weer getrek niet, toch moet het. Eigenlijk zou er een wet moeten zijn die verbiedt kinderen zo overstuur te maken. Een wet die echt opkomt voor de kinderen. Kijkt naar wat ze willen en waar ze aan toe zijn.

De ouders gaan scheiden (niet mijn keus), de kinderen kunnen geen kind meer zijn. Ze willen hier niet weg, maar ze moeten. De kinderen zijn daar non-stop mee bezig. Kinderen hebben het recht om gelukkig te zijn. Welke wet heeft het recht om de kinderen te vernietigen?

Alles draait na een scheiding om het recht van de vader, om het recht van de moeder. En de kinderen? Die hebben hierbij niets in te brengen. Zij moeten maar doen wat wettelijk is bepaald. Met andere woorden: ik moet ik elk tweede weekeinde schreeuwende, protesterende, huilende kinderen laten weggaan. Kinderen die eigenlijk haast gekidnapt worden zodat de vader omgang met ze kan hebben.

Bij een scheiding dient er dringend gekeken te worden naar de wensen van de kinderen, en naar waar de kinderen aan toe zijn. Kinderen moeten gewoon kind kunnen zijn! Wie of wat heeft het recht om kinderen zo ongelukkig te maken?

Elke dag bid ik dat de situatie verandert. Dat onze kinderen ook vrijwillig naar hun vader toe kunnen. Het doet me zo’n pijn voor de kinderen om te zien hoeveel moeite ze hebben om voor een weekeinde weg te gaan. Ze zijn pips, stil, krijtwit. Gewoon niet zichzelf.

Hun vader houdt voet bij stuk, ongeacht hoe de kinderen zich voelen, hij neemt ze mee. De kinderen gaan steeds onder dwang mee. Dit voelt niet goed. Onze kinderen lopen er trauma’s door op. Hebben onze kinderen dan niet het recht om gewoon kind te zijn? Het is zo moeilijk allemaal. Vader is niet voor rede vatbaar. Hij is van mening dat onze kinderen ook mee moeten als ze weerstand bieden. Bij de kinderen staat er een enorme druk op de ketel. Ze voelen zich akelig.

Ik ben van mening dat er gezocht moet worden naar een weg waarbij de kinderen op vrijwillige basis met vader meegaan. Het letterlijk weghalen van de kinderen voor een weekeinde, het wordt alleen maar erger en erger. Waar mogen onze kinderen dan nog gewoon kind zijn? Gelukkig weet ik dat God alles ziet, dat Hij uiteindelijk een oplossing zal aanreiken.

Onze vier kinderen zijn allen ontzettend lief, niemand heeft het recht hun dit alles aan te doen. Als vader weggaat met een andere vrouw is dat zijn keuze. Maar hij moet niet de kinderen dwingen tot dingen waar de kinderen nog helemaal niet aan toe zijn. Wat vooropstaat is het geluk van de kinderen. Als onze kinderen zo ontzettend huilen en weigeren om met vader mee te gaan, heeft vader dan het recht om de kinderen op brute wijze te pakken en mee te nemen? Dat gebeurt steeds. En ik kan me nergens op beroepen, want de vader heeft rechten.

Het zou fijn zijn als de omgang goed zou verlopen en de kinderen zich zouden verheugen op de komst van hun vader. Zo ver is het (nog) niet. Maar ik ben echt van mening dat de wensen en de gevoelens van de kinderen voorop horen te staan. Kinderen moeten kind kunnen zijn. Willen de kinderen naar vader toe? Prima, dat juich ik toe. Willen de kinderen thuisblijven? Dan zou ook dat moeten kunnen. Kinderen mogen niet opgeslokt worden door regeltjes. Ze moeten zichzelf kunnen blijven.

Mijn stelling is: als vader na zestien jaar een keuze heeft gemaakt voor iemand anders, mag dat geen schade opleveren voor onze kinderen. Kinderen moeten gewoon kind kunnen zijn. Als ze naar vader willen, is dat prima. Als ze niet willen, mogen ze niet ’gekidnapt’ worden, hardhandig de trap afgesleurd worden, in de auto gedumpt worden terwijl de beentjes op hardhandige wijze de auto in worden geduwd, waarna het portier dicht knalt en de auto op oorverdovende wijze wegrijdt.

Wat levert dit voor de kinderen op? Enorm veel stress, pijn en verdriet. Daar hebben de kinderen niet om gevraagd. Ik waak ervoor dat onze kinderen nog meer ellende wordt aangedaan.