Gedreven door de gedachte dat de staalindustrie over een aantal jaren gedomineerd zal worden door een handvol staalreuzen, lanceerde de van oorsprong uit India afkomstige Lakshmi Mittal met zijn staalbedrijf Mittal Steel begin vorig jaar een bod op het Europese staalconcern Arcelor. De overnamepoging werd van meet af aan als vijandig bestempeld. De gedachte dat het grootste Europese staalconcern met zijn rijke verleden in handen van Indiërs zou vallen, was zowel voor het management van Arcelor als voor verschillende Europese politici onverteerbaar.Nog geen jaar later lijkt het alsof die vijandelijkheden nooit hebben bestaan. In hetzelfde chique Conradhotel in Brussel waar destijds de moeizame onderhandelingen begonnen, gaf de top van het nieuwe fusiebedrijf gisteren aan dat de integratie van de twee bedrijven een groot succes is. „Ik durf te stellen dat er geen enkel onderdeel is dat er niet van profiteert. We hebben het stabielste staalbedrijf op deze planeet gecreëerd”, aldus Lakshmi Mittal.

„We hebben destijds gevochten voor wat we waard zijn”, zo legde bestuurslid Michel Wurth, een jaar geleden nog bestuurslid bij Arcelor en nu hoofd van de Europese tak bij Arcelor Mittal, gisteren de vijandelijkheden van een jaar geleden uit. Arcelor was zelf bezig de grootste te worden op de wereldwijde staalmarkt met onder meer de overname van het Canadese Dofasco.

„Bovendien was er een jaar geleden in eerste instantie geen sprake van een fusie. We kregen een onaangekondigd overnamebod”, aldus Wurth. Uiteindelijk wist Arcelor naar eigen zeggen voor zijn aandeelhouders het maximale uit de onderhandelingen te halen: Mittal Steel verhoogde in het verloop van het fusieproces zijn aanvankelijke bod van 27 miljard euro in twee stappen naar ruim 40 miljard euro.

Arcelor Mittal verwacht volgend jaar ongeveer 1,6 miljard dollar (1,23 miljard euro) aan synergievoordelen te halen uit de fusie, onder meer op het gebied van inkoop en marketing. Eind deze maand staat de teller op 500 miljoen dollar, zo is de verwachting.

”Industrial logic”, ofwel industriële logica. Het zijn twee woorden die Lakshmi Mittal graag en veelvuldig gebruikt om de gedachtegang achter de creatie van ’s werelds grootste staalconcern uit te leggen. Volgens de staalmagnaat draait het allemaal om het verminderen van de conjunctuurgevoeligheid en daarmee de risico’s die de staalsector kenmerken.

„Door grotere staalproducenten te creëren krijg je een beter beeld van de vraagkant en kan het aanbod daaraan worden aangepast”, aldus Mittal. De consolidatie en de globalisering van de grote klanten van staalbedrijven, waaronder de autofabrikanten en de bouwsector, dwingen de staalbedrijven bovendien tot schaalgrootte, meent hij.

Verder wijst Mittal erop dat staalgiganten op den duur kunnen overleven omdat alleen zij de financiële slagkracht hebben om zelf de ontginning van mijnen ter hand te nemen. Dit garandeert de toevoer van ijzererts, de belangrijkste grondstof voor staal. Zo steekt het staalbedrijf de komende jaren miljarden dollars in de ontginning van mijnen in Liberia en Senegal.

Arcelor Mittal verwacht in 2010 voor driekwart zelfvoorzienend te zijn in ijzererts, tegen 45 procent nu. Dit was ook een van de belangrijkste redenen van het Brits-Nederlandse staalconcern Corus om begin dit jaar in te gaan op een bod van het Indiase staalconcern Tata Steel. Corus beschikt niet over eigen mijnen, Tata wel.

De enige blinde vlek op de wereldkaart van Arcelor Mittal is China. Het concern probeert al enige tijd voet aan de grond te krijgen in het land door een belang te nemen in het Chinese staalbedrijf Laiwu Steel. „We hopen daar deze zomer uit te komen met de Chinese autoriteiten”, aldus Mittal. Het staalconcern is met 320.000 werknemers en een productie van 118 miljoen ton staal per jaar -10 procent van de wereldwijde staalproductie- veruit de grootste in de wereld en drie keer groter dan zijn directe rivaal Nippon Steel.