Z’n wieg stond in de buurtschap Zinkweg bij Oud-Beijerland. Als driejarige verhuisde hij naar buurtschap De Greup. „Ik las van jongs af aan al heel veel”, vertelt meester Visser. „Vooral geschiedenis heeft altijd al m’n belangstelling gehad.”Dat z’n maatschappelijke loopbaan in het onderwijs lag, was voor de jonge Arie echter allerminst vanzelfsprekend. Z’n ouders zaten in de eierhandel, maar eigenlijk was hij liever de zee opgegaan. „Ik heb iets met water, zo af en toe zeil ik nog wel eens.”

Een leraar van de mulo adviseerde hem in het onderwijs te gaan. „Ik heb lang geaarzeld en me pas in de zomervakantie bij De Driestar aangemeld”, weet Visser nog. „Het was best pittig en eerlijk gezegd had ik het niet eens zo naar m’n zin. Dat veranderde toen ik stage ging lopen. Toen begon het te leven. Omgaan met mensen is zo boeiend, kinderen kunnen heel spontaan zijn, het is iedere keer weer anders.”

Als leerkracht begon Visser in Zuid-Beijerland. Daarna ging hij naar het Brabantse Veen. In 1979 werd hij hoofd van de School met de Bijbel in Goudswaard.

Net als veel andere schoolleiders zucht Visser onder de regelgeving. „Dat is steeds meer geworden. Een directeur moet een schaap met vijf poten zijn, een regelneef. Het ministerie van Onderwijs schuift veel op het bordje van de school. Het zet veel meer in op het gedragsproces dan het leerproces. Zorgkinderen en leerlingen met allerlei gedragsproblemen blijven zo lang mogelijk in de groep. Dat is prima, maar de overheid moet daar dan wel middelen tegenover stellen. Daar ontbreekt het nog wel eens aan. Er wordt daardoor veel gevergd van de leerkrachten.”

De meerwaarde van de christelijke school zit voor Visser vooral in het levensbeschouwelijke aspect. „Ik ben met de kinderen op reis. Ik ervaar het als een voorrecht als ik ze, in alle gebrek, de Bijbelse weg mag wijzen. Ik ga graag met de jeugd om, ook vanuit het kerkenwerk met catechisatie en jeugdverenigingen. Praten over geloofszaken gaat met jongeren vaak makkelijker dan met ouderen, vind ik.”

Sommige mensen vinden hem wel eens een beetje streng, weet Visser. „Zelf vind ik dat ik milder ben geworden. Een mens krijgt wel eens tegenslag in het leven. Het heeft me gelukkig niet verbitterd. Dat is geen vrucht van eigen akker, die eer komt de Heere toe. Maar het is waar, ouders en kinderen worden mondiger. Ik wil heus geen slaafse toestanden, maar respect eis ik wel op school. Daar is waardering voor; gelukkig hoor ik dat ook.”

Het loslaten van de school zal Visser moeite kosten. „Een mens moet ergens een punt achter kunnen zetten. Het is mooi geweest. Ik heb het onderwijs nooit als een baan gezien, maar als een opdracht. Het is een voorrecht dat ik zo afscheid mag nemen. Hoevelen zijn er niet tussentijds afgebrand? Ik ben gelukkig nog actief en hoop bezig te zijn in het kerkenwerk en misschien vrijwilligerswerk. En nog eens wat zeilen en lezen natuurlijk, hè, veel lezen”, zegt hij lachend.