Wij doen een dringend beroep op alle parlementsleden om het recht van de genade te laten gelden, een hoedanigheid die onze humane en educatieve (rehabilitatie en reclassering) rechtsstructuur behoort te kenmerken. Met name die CDA-parlementariërs die tijdens het oude kabinet-Balkende loyaal waren aan de lijn-Verdonk roepen wij op om de politieke realiteit te aanvaarden dat de samenleving alle argumenten die gebruikt werden om mensen, zelfs met hun kleine kinderen, gevangen te zetten (zonder rechtsgronden) en op straat te zetten, niet langer accepteert.Nu gebleken is dat het oude kabinet meent de stemmingsuitslag van de Kamer te moeten trotseren, is het belangrijk zich bij de komende stemmingen te scharen bij hen die de sociale vernieuwing ten aanzien van de vluchtelingen door willen zetten.

Tijd rekken is onnodige mensenkwelling. Het aantal dossiers dat niet is afgehandeld, is het bewijs van het falen van het beleid-Verdonk/Balkenende en het is niet realistisch om dit demissionaire duo nog langer in de gelegenheid te stellen een zo grote groep mensen als het ware psychisch te martelen. Want wij durven gerust te stellen dat de pijn die tienduizenden asielzoekers en ook hun Nederlandse helpers is aangedaan, als een ontoelaatbare vorm van martelen moet worden beschouwd.

Het is niet gebleven bij psychische marteling van grote groepen medemensen, er is ook grote fysieke en sociale schade aangericht doordat aan ”uitgeprocedeerde vluchtelingen” op grote schaal medische zorg is onthouden en hun kinderen werden uitgesloten van onderwijs. Het ontzeggen van onderdak is in die zin nog het minst erge.

Deze flagrante schendingen van mensenrechten hebben het kabinet-Balkenende financiële besparingen opgeleverd, maar dan vooral over de rug van veel Nederlanders en humane instellingen die deze voorzieningen, het onderdak, het levensonderhoud en de te beperkte medische zorg uit eigen zak betaalden. Het is zaak dat een nieuwe regering deze schade compenseert.

Waarheidscommissie

Wij voorspellen dat het asielbeleid van dit kabinet de geschiedenis zal ingaan als een mensenrechtelijke wantoestand. De instelling van een waarheidscommissie die de onwettige en inhumane praktijken van de IND en van justitie moet beoordelen en aan het licht brengen, zou hoe dan ook gerechtvaardigd zijn.

Verder moet Verdonk de consequenties trekken van het feit dat zij parlement en bevolking heeft misleid met de term ”schrijnende gevallen”. Burgers en vele parlementariërs menen dat het hier gaat om ”schrijnend” in relatie tot ”medemenselijkheid” zoals bijvoorbeeld ziekte en dergelijke. Dat dit niet het geval is bleek uit de recente uitzetting van een zieke Iraniër naar Duitsland en het op straat zetten van ouders met een ernstig invalide kind.

Het ”schrijnende gevallen”-beleid van Verdonk gaat helemaal niet over medemenselijkheid, maar richt zich louter op die gevallen waarbij de IND procedurefouten maakte, waardoor mensen onnodig lang moesten wachten op definitieve uitspraken. Wie zich echter terecht op deze regeling wil beroepen en zelfs kan aantonen dat de IND zulke fouten maakte, krijgt te maken met inconsequente willekeur, waarbij niet „iedereen met soortgelijke achtergronden” als ”schrijnend geval” erkend wordt. Dat geluk is dus zo’n 900 mensen overkomen, blijkens de trotse berichten van Verdonk, maar evenveel anderen die vermoedelijk ditzelfde recht hadden, is dat door haar geweigerd.

Schokkend

Wij zijn ons ervan bewust dat onze stellingname voor sommigen misschien erg schokkend kan overkomen, maar wij beroepen ons bijvoorbeeld op de kwestie-Hirsi Ali, toen zelfs CDA-fractievoorzitter Verhagen uitriep richting Verdonk: „Vindt u dit normaal?” Helaas heeft Verhagen dit moment van ’verlichting’ uit politieke berekening (misrekening dus) niet willen vasthouden.

Wat Verdonk met Hirsi Ali heeft gedaan, probeerde ze in essentie onlangs ook met haar collega Rutte en ze zou het het liefst ook nu willen uitproberen op het parlement. Het parlement moet echter op grond van de gelijke behandeling ten aanzien van Hirsi Ali invulling geven aan de hoop van tal van anderen die om ”onjuist vluchtverhaal” werden afgewezen, dat dit niet langer als reden voor afwijzing van verblijf kan gelden.

Het parlement moet zich niet van de wijs laten brengen door voorstanders van het oude asielbeleid en zich ook niet laten opdringen door Balkenende en Verdonk om zo vele mensenlevens op de pijnbank te laten liggen die het in de recente regeerperiode toegepaste feodale asielbeleid in feite is.

Er moet een einde komen aan de onzekerheid van tienduizenden mensen, door hun nu de zekerheid te verschaffen dat aan het beleid-Verdonk een definitief einde is gekomen.

Manipulatie

De Nederlandse overheid maakte de laatste jaren alle UNHCR-inspanningen bespottelijk door haar rigoureuze asiel- en uitzettingsbeleid. Alle mensenrechteninstellingen werden getart door de wijze waarop ijziger materialisme dan ooit tevoren anno 2002 bezit nam van onze samenleving en brutaalweg onder de ogen van vele verbijsterde Nederlanders de advocatuur tot vertwijfeling bracht met de manipulatie van het recht.

Ook de Raad van State zou onderzocht en beoordeeld moeten worden, omdat die ernstig heeft gefaald, en zeker is ook de rol van sommige parlementariërs, die meer partijbeleid dan landsbelang steunden, dubieus.

Het parlement is in zekere zin ook medeschuldig aan Verdonks asielbeleid, omdat men ondanks herhaalde waarschuwingen van mensenrechtendeskundigen niet krachtig genoeg op het vertrek van deze minister heeft aangedrongen.

Wie nu blijk geeft van goede wil, kan zich nog onttrekken aan het stigma dat de geschiedenisboeken in petto hebben voor allen die nu nog weigeren mee te werken aan de vestiging van een humaan en dus rechtvaardig vluchtelingenbeleid.

De auteurs zijn respectievelijk interkerkelijk zendeling (Stichting OostEuropa Zending) en predikant in Den Haag (PKN).