Een sjiitische begrafenis is altijd een spektakel, en die van Ahmad Mahmud vormde daarop dinsdag geen uitzondering. De 21-jarige Mahmud werd zondagavond onder onduidelijke omstandigheden doodgeschoten toen sjiitische demonstranten, op de terugweg van een demonstratie op het Plein der Martelaren in Beiroet, ter hoogte van de wijk Tariq El-Jadide slaags raakten met soennitische aanhangers van de regering. Ahmad Mahmud is nu officieel een martelaar. Zijn lijkkist wordt naar de begraafplaats Twee Martelaars in Ghobeiri gedragen, voorafgegaan door een fanfare en gevolgd door duizenden aanhangers van de sjiitische Amalpartij.„Het bloed van de sjiieten kookt”, zingen de jongeren die deel uitmaken van de stoet. „Dood aan Siniora!” En: „Ahmad, we zweren het u: we gaan de Serail bestormen”, een verwijzing naar de regeringszetel waar premier Fouad Siniora en zijn ministers sinds vrijdag belegerd worden door de sympatisanten van Hezbollah, Amal en hun christelijke bondgenoten.

Sjeik Abdel Amir Qabalan had de menigte eraan herinnerd dat ze Ahmads dood als een „huwelijk” moeten zien, aangezien hij volgens hem rechtstreeks naar het paradijs was gegaan. Maar Ahmads (niet-gesluierde) verloofde lijkt daar niet door getroost. „Ahmad, habibi, wanneer kom je bij mij terug?” roept ze uit, alvorens in zwijm te vallen.

Voor Samir Ali Kobayssi (34), Ahmad Mahmuds zwager, is er geen twijfel mogelijk. „Ahmad is doodgeschoten door aanhangers van Muqtaba”, de voornaamste soennitische regeringspartij, zegt hij stellig. „In Tariq El-Jadide zijn wij, sjiieten, in de minderheid. De soennieten tarten ons voortdurend. We weten zelfs wie het waren: vrienden van Ahmad uit de buurt.” Toch gaat de familie geen wraak nemen op de soennieten, zegt Kobayssi. „We gaan ons vertrouwen stellen in het gerecht, precies zoals Hezbollahleider Nasrallah ons gevraagd heeft.”

Dat is het plan. Maar landbouwminister Talal Sahili, een van de vijf Libanese sjiitische ministers die vorige maand met hun ontslag de huidige crisis bewerkstelligden, geeft toe dat het elke dag moeilijker wordt om de mensen in toom te houden. „De oppositie stelt alles in het werk om te voorkomen dat de situatie ontspoort”, zegt hij na afloop van de begrafenis. „Veel mensen zijn woedend over wat er met Ahmad Mahmud is gebeurd.” Het is dan ook aan de regering, aldus Sahili, om zich verantwoordelijk op te stellen. Waarmee hij wil zeggen: ontslag nemen.

In Libanon heeft ieder zijn eigen waarheid. En de drie soennitische mannen in Tariq El-Jadide -hun namen willen ze niet geven- zeggen dat Mahmuds familie leugens vertelt. Ze kunnen het weten, zeggen ze, want ze waren samen met Mahmud een waterpijp aan het roken toen het gebeurde.

„Ahmads moeder was met twee van zijn broers naar de demonstratie gegaan. De familie is heel erg Amalgezind, maar Ahmad zelf praatte bijna nooit over politiek en was niet meegegaan.”

Hoe begint zoiets? Men schreeuwt wat over en weer, waarbij men bij voorkeur elkaars profeten beledigt. Er worden wat stenen gegooid. En voor je het weet vallen de sjiieten je wijk binnen, gewapend met stokken en kalasjnikovs. Zo is het gegaan, zeggen ze. „Ahmad is opgesprongen om te kijken wat er aan de hand was. Toen het schieten begon, kwam hij terug naar ons. Daarop is hij doodgeschoten, door zijn eigen mensen.”

Wat er ook is gebeurd, Ahmad Mahmuds metershoge foto prijkt sinds maandag op het Plein der Martelaren in de Libanese hoofdstad. In Tariq El-Jadide en in andere buurten wapenen soennitische burgerwachten zich met alles waar ze de hand op kunnen leggen. De sjiieten doen hetzelfde. Beiroet gaat weer een hete nacht tegemoet.