De signalen dat er iets moet veranderen, kunnen echter niet worden genegeerd. Zo blijkt dat steeds meer kinderen tussen de twaalf en de veertien jaar al alcohol gaan drinken.Een ander voorbeeld is dat met name stedelijke gemeenten constateren dat jongeren van amper tien jaar meer overlast veroorzaken en zich zelfs schuldig maken aan criminaliteit. Bovendien duiken er nieuwe problemen op, zoals digitaal pesten en onzedelijk gedrag via internet.

Steeds breder leeft het besef dat er iets moet gebeuren. Zo hield deze week de hoofdredacteur van J/M Pubers, een vakblad voor ouders, bij de start van een Brabants alcoholproject haar generatiegenoten een spiegel voor.

In het dagblad Trouw zei ze: „We zijn zo ongelooflijk tolerant geweest tegen onze kinderen, dat het is verworden tot verwaarlozing. We hebben met ons allen te veel geaccepteerd. We moeten onze strategie veranderen. Kinderen in de puberteit zijn tijdelijk ontoerekeningsvatbaar. We moeten weer grenzen stellen. Een land dat zijn kinderen laat verzuipen, vervetten en verblowen, is het spoor behoorlijk bijster. En dat is niet de schuld van die kinderen, wij hebben het laten gebeuren.”

Nu zijn problemen met jongeren niet nieuw. Ze zijn van alle tijden. Ook moet niet alle jeugd over één kam worden geschoren. Dat zou onterecht zijn, want velen stellen zich positief op.

Maar dat neemt niet weg dat de jongerenproblematiek steeds groter wordt en dat stemt tot verontrusting. Het is daarom goed dat er meer maatregelen worden genomen.

Zo gaan een paar gemeenten ouders aanspreken op het overlastgevende gedrag van hun kinderen. Een voorbeeld is Deventer, waar de politie dronken pubers thuis gaat brengen en met de ouders over hun gedrag praat.

Een ander voorbeeld is dat jeugdcommissaris Van Eijck deze week in een advies aan premier Balkenende stelt dat gemeenten jongeren onder de 23 die niet willen leren en werken harder moet gaan aanpakken. Het is in hun eigen belang dat ze ertoe worden gedwongen zich te ontwikkelen.

De aanpak van de jongerenproblematiek vraagt een brede inzet van alle betrokkenen: overheid, jeugdzorgorganisaties en scholen, maar ook van de ouders, want zij zijn primair verantwoordelijk voor de opvoeding van hun kinderen. En daar ligt een gevoelige zenuw, want juist op dat vlak zit een groot knelpunt. Wat krijgen kinderen nog mee aan waarden en normen in de opvoeding? Opvoeden is toch veel meer dan het geven van eten en zakgeld?

Het gezin is de hoeksteen van de samenleving. Gods Woord is daar duidelijk in. Als dat wordt opgemerkt, dan leidt dat nogal eens tot lacherige of zelfs badinerende reacties, maar het raakt wel de kernoorzaak van de problemen. Een goede opvoeding is geen garantie dat alles goed gaat -en als het anders loopt kan dat ouders tot veel verdriet stemmen- maar is wel onmisbaar. Daar moet ook de overheid meer oog voor krijgen.