Het openbaar ministerie had zeven jaar celstraf tegen De W. geëist en vier jaar gevangenisstraf en tbs met dwangverpleging tegen A. Volgens officier van justitie Henri Tillart kon de moeder verantwoordelijk worden gehouden voor drie keer moord en een keer doodslag. De rechtbank achtte moord echter niet bewezen, maar veroordeelde de vrouw voor vier keer kinderdoodslag.De W. heeft altijd ontkend iets van de zwangerschappen en de bevallingen te hebben geweten. De rechtbank sprak de man vrij, omdat bewijs voor die wetenschap ontbreekt. Het OM kondigde na de uitspraak meteen aan in hoger beroep te gaan tegen de vrijspraak.

De kinderen werden tussen april 2000 en november 2005 geboren. De moeder doodde de baby’s telkens nadat ze in bad was bevallen. De zaak kwam eind vorig jaar aan het rollen nadat de moeder van A. het dode lichaampje van een baby vond in een plastic tas in haar woning. Na onderzoek in en om de woning van het stel in Beverwijk vond de politie nog drie gedode baby’s in een vuilcontainer in de tuin.

Volgens de aanklager speelde De W. geen actieve rol bij het ombrengen van de kinderen, die na de arrestatie van A. de namen Sanne, Gwen, Timo en Lavinia kregen. Wel had hij door de omstandigheden moeten weten dat zijn voormalige vriendin zwanger was en was bevallen. Bovendien moet De W. volgens het OM hebben gemerkt dat de babylijkjes in de afvalcontainter lagen. Maar ook daar is volgens de rechtbank geen bewijs voor.

A. leefde volgens gedragsdeskundigen in een droomwereld en heeft naar eigen zeggen de zwangerschappen voor iedereen verborgen weten te houden, ook voor haar ex–vriend. Wel vertelde ze dat hij tijdens drie van de vier bevallingen thuis was. De rechtbank hechtte weinig waarde aan dit verhaal, juist omdat A. in een fantasiewereld leefde en ze veel hiaten heeft in haar herinnering.