Politici interviewen vrouwen met reuma
Titel: ”Je kunt niet zien hoe ik me voel”, uitgave van Nederlandse Vereniging voor Reumatologie en Volle Maan productiebureau, Amsterdam, 2006
Pagina’s: te bestellen via de website van het Reumafonds (www.reumafonds.nl); 71
Prijs: € 9,95.
Hoe is het om reumatoïde artritis (RA) te hebben? Omdat vooral vrouwen aan deze ziekte lijden, interviewden tien vrouwelijke politici seksegenoten met deze botziekte. Het verslag van hun gesprek staat in het boek ”Je kunt niet zien hoe ik me voel”. De zwart-witfoto oogt huiselijk. SP-lid Agnes Kant zit in een van de bamboestoelen in de woonkamer van de 72-jarge Bets Marée. De vrouw die nu zo’n veertien jaar weet dat ze aan reuma lijdt, doet zichtbaar gebarend haar verhaal.
Als ze last krijgt van haar rechterpols, gaat ze naar de huisarts. Die constateert een zogenoemde huisvrouwenpols. Als twee weken later ook haar andere pols pijn gaat doen, stuurt de huisarts haar door naar een neuroloog. Marée: „Twee huisvrouwenpolsen leek me sterk.”
Het verhaal van de 27-jarige Luciënne Joosse is misschien wel het meest indrukwekkend. Lid van het Europees Parlement voor D66 Sophie van ’t Veld spreekt met haar over de agressieve vorm van reuma die ze sinds tien jaar heeft. Inmiddels is ze verschillende keren geopereerd en zijn haar heupen en schouders en een hartklep vervangen. Ook heeft ze afscheid moeten nemen van de kinderwens die ze had.
Aan het slot van ieder hoofdstuk blikt telkens de -eveneens vrouwelijke- behandelend reumatoloog terug op het gesprek met haar patiënte. De behandeld arts van Joosse, reumatoloog A. A. M. Blauw, schrijft aan het eind van het hoofdstuk over haar: „Verdrietig maar sterk en toch zoals altijd weer optimistisch gaat ze je spreekkamer weer uit. Een dokter in tranen achterlatend.”
De jongste vrouw die aan het woord komt, is de achttienjarige Atie Hartveld. Ze was veertien toen ze ontdekte dat ze reuma had. Tineke Huizinga van de ChristenUnie ging bij haar op bezoek. Omdat ze zelf een dochter van zestien heeft, weet ze de goede vragen te stellen. Bijvoorbeeld hoe vriendinnen reageerden en hoe ze zou willen dat klasgenoten haar helpen.
Het verslag dat een tekstschrijver van de interviews maakte, is in de vraag- en antwoordvorm geschreven. Dat heeft als voordeel dat het boek gemakkelijk leesbaar is geworden. Korte stukjes tekst en een mooie foto moeten ook mensen die geen reuma hebben overhalen om te gaan lezen. Zodat ze zich een beeld gaan vormen van wat het betekent deze ziekte te hebben.
