Hamas behaalde in januari van dit jaar een overweldigende stembuszege op Fatah. De militante islamitische beweging kreeg een absolute meerderheid in het Palestijnse parlement. President Mahmud Abbas zei echter direct dat zijn Fatahpartij niet samen met Hamas een kabinet wilde vormen. Hamas verscherpte dat conflict in februari door een hardliner als fractievoorzitter te benoemen. In maart bleek dat de partijen onmogelijk tot een vergelijk konden komen. Dus Hamas ging helemaal alleen regeren.In mei circuleerden berichten dat er toch een regering van nationale eenheid zou aantreden. Maanden later, pas in september, vertelden de partijen dat ze het eens waren. Dat leek -althans in zekere zin- mooi en hoopgevend. Hoewel Israël al in januari had gezegd een regering met Hamas te zullen negeren. Abbas zou als president het door Hamas geleide kabinet ontbinden om plaats te maken voor de coalitie. Dinsdag bleek dat dat feest toch weer afgeblazen werd. Want Hamas weigert hardnekkig Israël te erkennen.

Toen Hamas in januari had gewonnen, draaiden de grootmachten de geldkraan dicht. De Europese Commissie schortte de betalingen aan de Palestijnse regering op. De ministers van Buitenlandse Zaken uit Europa spraken af alleen nog geld te geven via humanitaire kanalen. Ook de VS bevroor de directe financiële steun aan de Palestijnse regering.

In mei deed Israël een belangrijke concessie. Jeruzalem bestemde 11 miljoen dollar aan Palestijns douanegeld voor hulp aan noodlijdende zieken. De Hamasregering was niet in staat om de vele tienduizenden ambtenaren nog salaris uit te betalen. Daarom besloten ook de leiders van de Europese Unie in juni om financiële hulp te geven aan de Palestijnen voor gezondheidszorg en essentiële voorzieningen. Maar buiten de regering om.

Hamas dacht er niet over om in te binden. Het riep de Arabische wereld op wapens, geld en mannen te sturen voor de strijd tegen Israël. Amerika en Israël zouden het Palestijnse volk uithongeren. Is het niet verbijsterend dat Hamas nog steeds moed heeft om grote woorden te gebruiken?

Nu de plannen openbaar kwamen van een coalitie tussen Hamas en Fatah ging de EU over tot het direct uitbetalen van financiële steun aan 40.000 Palestijnse families. Die reactie is begrijpelijk. Maar is zij verstandig? Het is immers bijkans onmogelijk om correct te controleren of individuele Palestijnen bereid zijn dat geld inderdaad volstrekt vreedzaam te gebruiken? Het lijkt beter om vooralsnog voorzichtig te zijn met hulp.

President Abbas lijkt ondertussen bijna een vreedzame man, omdat hij niet wil samenwerken met Hamas. De historie bewijst echter dat ook Fatah heel wat geweld op zijn kerfstok heeft. Er is onder de Palestijnen een machtsspel aan de gang. Abbas heeft geduld. Zijn verzet tegen Hamas levert hem steun op van het Westen. Maar zijn erkenning van Israël hoeft hem er niet van te weerhouden zich op termijn alsnog tegen dat land te keren.

Natuurlijk valt te wijzen op het droeve lot van hongerlijders. De Bijbel leert vijanden lief te hebben. Het gaat hier echter niet alleen om zielige burgers die zuchten onder een dictatoriale regering. De meerderheid van deze burgers heeft Hamas zelf in het zadel geholpen. Vallen er garanties te geven dat deze mensen de ontvangen financiële steun niet omzetten in wapens?