Grace O’Malley, een strijdvaardige 19e-eeuwse jonge vrouw uit Ierland, hoopt na een leven vol ontberingen rust te vinden bij kapitein Peter Reinders. In het laatste deel van de trilogie over haar leven besluit ze met hem te trouwen. Ze reist naar zijn huis in San Francisco, maar helemaal overtuigd van de juistheid van haar keuze is ze niet. Grace kan haar tweede man Morgan McDonagh niet vergeten; ze weet niet beter of hij is zo’n vijf jaar eerder als krijgsgevangene van de Engelsen omgekomen. Dat droeve bericht werd in het tweede deel nogal vaak onder de aandacht gebracht, zo vaak dat het je als lezer niets zou verbazen als Morgan nog gewoon in leven zou blijken te zijn. En zowaar, schrijfster Ann Moore windt er al in het tweede hoofdstuk geen doekjes meer om: Morgan is springlevend en hij is koortsachtig op zoek naar zijn vrouw Grace.

Als je al op bladzijde 26 leest dat Grace en Morgan elkaar weer in de armen zullen vallen, en je weet dat je nog zo’n 400 bladzijden voor de boeg hebt voordat die langverwachte ontmoeting plaatsheeft, kost het best wat moeite om het boek niet vluchtig door te bladeren om maar bij het moment suprême te komen. Toch is het beter dat niet te doen, want het tussenliggende deel is boeiend genoeg.

Zo volgen we Grace, die bij dokter Wakefield een baan als kokkin aanneemt en daardoor in aanraking komt met Wakefields zuster, die zich uitermate vreemd gedraagt. De huishoudster speelt een onverkwikkelijke rol bij de instandhouding van dat gedrag, maar Grace weet de opening te vinden, waardoor de psychisch zieke vrouw weer kan herstellen. Ook de discussie over het afschaffen van de slavernij in de Verenigde Staten wordt aan de orde gesteld, omdat de zaak van Wakefields zuster daar op een bepaalde manier mee te maken heeft.

Hoewel het duidelijk is dat Grace een gelovige vrouw is, gebeuren er ook zaken die niet iedereen hiermee in overeenstemming zal kunnen brengen. Zo poseert ze halfnaakt voor een fotograaf, blijkt ze over een soort helderziendheid te beschikken en laat ze na opnieuw met haar verloofde Reinders het bed in te duiken, niet omdat ze vindt dat ze daardoor God ongehoorzaam is, maar omdat ze niet de vernedering wil ondergaan te moeten trouwen vanwege een zwangerschap.

Verder volgen we onder meer de lotgevallen van Graces broer Sean, die zich losmaakt van een sekte, denkt dat Grace omgekomen is en zich overgeeft aan een bandeloos leven. Natuurlijk vernemen we ook hoe het Morgan vergaat en hoe hij uiteindelijk de vrouw vindt naar wie hij jaren heeft gezocht. Het boek heeft een hoog eind-goed-al-goedgehalte, maar dat wens je de hoofdpersonen ook wel toe na alle moeiten die ze hebben moeten doorstaan.

Moore heeft met de Grace O’Malleytrilogie getoond dat ze fris, intelligent en overtuigend kan schrijven en dat ze in staat is verhaalpersonen tot leven te wekken. Hopelijk weet ze die lijn vast te houden.