Nu is het niet gepast om twee dodelijke gevallen als het ware te gebruiken om eigen opvattingen over zo’n wandelfestijn -ook al zijn die principieel nog zo sterk- te ventileren. Eerder past op dit moment vóór alles meeleven met de nabestaanden. Dat neemt niet weg dat er wel het een en ander is op te merken over dit wandelgebeuren in het algemeen, en over de wandeldag van dinsdag in het bijzonder.Om met dat laatste te beginnen. Hadden al die artsen, EHBO’ers en andere hulpverleners nu echt deze dodelijke gevallen nodig om tot afblazen te besluiten? Had zo veel ervaring en deskundigheid bij elkaar niet kunnen voorzien dat mét het laten doorgaan ervan er grote risico’s werden genomen? Juist vanwege de enorme geschakeerdheid van het deelnemersveld -van bejaard tot jong, en van onervaren tot overmoedig- had men als organisatie toch beter moeten weten, of moediger moeten zijn?

Intussen is er natuurlijk ook deze vraag: hoe is het toch mogelijk dat op een dag dat alle Nederlanders wordt opgeroepen zich vanwege de hitte rustig te houden en in de schaduw te blijven, duizenden mensen aan deze slijtageslag beginnen? Daar zijn vast tal van redenen voor te verzinnen, maar een belangrijke zal toch ook deze zijn: de vierdaagse van Nijmegen is uitgegroeid tot een happening waar je bij geweest móét zijn, en waar je aan mee gedaan móét hebben. De wandelvierdaagse is in de loop der jaren veel méér geworden dan een pittige uitdaging voor geoefende wandelaars.

Meelopen komt neer op een standbeeld voor jezelf oprichten, eerst op je schoenen, en daarna met je tong - aan iedere borreltafel die je later maar bezoekt. De Nijmeegse Vierdaagse, dat is de Elfstedentocht op smeltend asfalt. Deelname is een soort beleving van je Nederlanderschap geworden. Wandelen is bijzaak, meedoen hoofdzaak.

Of heeft de populariteit ervan ook te maken met het individualisme van onze tijd, met de anonieme leefwereld van veel mensen? Ergens helemaal bij horen, intens en uitbundig aan meedoen, ook al is het maar één of twee dagen, is veel Nederlanders vandaag de dag kennelijk heel wat waard.

Het gevolg is dat mensen meedoen die dat wandeltechnisch gezien eigenlijk helemaal niet zouden mogen. Omdat ze onvoldoende getraind zijn, te oud, te jong. Ieder jaar zitten ze erbij -de nationale vierdaagsegekte is immers al langer aan de gang- maar dit jaar heeft de zon hun tekort genadeloos aan het licht gebracht.

Gelukkig maar dat men alsnog de moed heeft gehad het festijn af te gelasten. Hopelijk wordt alles verder waardig afgewikkeld. Berichten dat de vierdaagsefeesten doorgaan, maar dat op vaste tijden de doden zullen worden herdacht, zijn wat dat betreft allesbehalve geruststellend. Dat we liberaal zijn en van God los wisten ze al in het buitenland. Maar zo onwaarachtig? Laat men liever in stijl van de vierdaagse blijven: een stille tocht ter afsluiting en vervolgens allemaal gauw naar huis.