Een Nederlandse man van Iraakse afkomst loopt ongedurig heen en weer buiten de passagiersterminal. Het is intussen rond een uur of drie in de nacht. L. M. Alsalman (50) uit Dordrecht komt zijn vrouw (41) en drie kinderen van 7, 13 en 17 jaar ophalen. „Zij zijn al sinds 6 juli in Libanon op bezoek bij de familie van mijn vrouw in Beiroet. Ze hebben zich binnen de hoofdstad al vier keer moeten verplaatsen om te ontkomen aan de bombardementen”, aldus Alsalman.„Gelukkig leven mijn vrouw en kinderen nog. Ik maak me vooral een beetje zorgen om de kids. De grote vraag is hoe zij de verschrikkingen hebben verwerkt. De afgelopen dagen heb ik heel veel naar de televisie gekeken. Het liefst was ik in die moeilijke omstandigheden bij mijn gezin geweest, maar ik kon helaas niet mee. Ik heb het te druk met m’n administratiekantoor.”

In de passagiersterminal wacht het echtpaar Kers uit ’s-Gravenzande met een zoon op de komst van hun dierbaren. „Onze andere zoon is getrouwd met een Libanese. Ze hebben twee kinderen van drie en vijf jaar. We zijn dolblij dat alles goed met hen is. Ze waren sinds vorige week dinsdag op familiebezoek in Libanon”, zegt moeder Kers.

Het echtpaar hield contact met hun zoon en schoondochter via de mobiele telefoon. „Sms’en was de makkelijkste manier”, aldus Kers. Op het schermpje van zijn Nokia laat hij een berichtje zien dat zijn zoon stuurde vlak nadat de beschietingen door Israël op Libanon begonnen: „Vannacht veel kruisraketten, veel F-16’s, geen tv of nieuws mogelijk, vliegveld kapot, weg naar Syrië ook. Situatie nog oké.”

Eindelijk klinkt dan rond de klok van vier uur een kreet dat het vliegtuig eraan komt. Knipperende lichten aan de vleugeltips van het toestel weerkaatsen in het glas van de wachtruimte. Familieleden en vrienden weten niet hoe snel ze naar de glaswand moeten lopen. Ze verdringen elkaar om een eerste blik van hun dierbaren te kunnen opvangen.

Een team van hulpverleners staat paraat bij de deuren waardoor straks de eerste evacués zullen binnenlopen.

Een vlaggetje op zijn shirt, het haar verward en een zeer vermoeide uitstraling. Een Libanese jongeman is nauwelijks nog in staat een woord uit te brengen. Zijn vriendin valt hem om de hals. „Ik was in Libanon op vakantie, even m’n familie bezoeken”, zegt hij. „De bombardementen waren verschrikkelijk, ik heb doodsangsten uitgestaan. Voor mij was het heel erg moeilijk om m’n familie onder die omstandigheden te moeten achterlaten. Maar ik ben blij dat ik veilig hier ben gekomen. De reis was erg zwaar, ik verlang alleen nog maar naar een bed.”

Medewerker Jonkman (41) van het Rode Kruis in de Libanese hoofdstad Beiroet behoort met zijn Libanese vrouw en hun zoontje ook tot de evacués. „We konden ons werk aan een project in de hoofdstad Beiroet niet voortzetten. Bovendien wilde ik mijn vrouw en zoontje niet langer aan het gevaar blootstellen. We woonden namelijk tegen de zuidelijke wijken van Beiroet aan. Vanuit die wijk schoot Hezbollah raketten af op Israël. Dat land schoot terug, gelukkig met een redelijk grote precisie. Regelmatig heb ik de Israëlische raketten vanaf mijn balkon zien langskomen richting de zuidelijke wijk. Het gekke is dat je er ook nog wel weer aan went.”

De Rode Kruismedewerker neemt tijdelijk zijn intrek in zijn woning in het Utrechtse De Meern. „Eerst maar eens lekker bijslapen. Een reis van in totaal 24 uur gaat je niet in de koude kleren zitten.” Als het aan Jonkman ligt, blijft hij niet lang in Nederland. „Ik ga zo snel mogelijk terug.”