Een kwartiertje eerder heeft Verdonks tegenstander Rutte zich bijna onopgemerkt gevoegd bij de vele honderden VVD’ers in de grote balzaal van het Amsterdamse Okurahotel. Hij zegt „toch wel een goed gevoel” te hebben. Het klinkt als een bezweringsformule, want hij weet als geen ander dat de peilingen hem aanwijzen als de grote verliezer.Als even later Verdonk met haar gevolg de zaal betreedt, flitsen meteen de lampen van de camerateams aan. De spanning op het gezicht van Verdonk maakt duidelijk dat zij veel minder overtuigd is van de overwinning dan haar omgeving. Iedereen in de partij die meetelt, is er. Kamerleden en bewindslieden raadplegen nerveus hun horloges. Het aftellen is begonnen. Vanwege de rechtstreekse tv-uitzending zal partijvoorzitter Van Zanen de envelop met de uitslag om exact halfacht openmaken.

Zo neutraal mogelijk leest hij de uitslag voor. „Het is Mark Rutte.” De (bomvolle) zaal reageert vol ongeloof en verbazing. Minister Hoogervorst juicht samen met een clubje andere trouwe fans van Rutte als dolle voetbalsupporters bij een beslissend doelpunt.

Verdonk reageert sportief. „Mark, je hebt het verdiend”, feliciteert ze de winnaar. Rutte zegt „ongelooflijk trots” te zijn en zet meteen de aanval in op de PvdA. „We moeten het monopolie van links op zorg, onderwijs en milieu doorbreken.”

Tweede Kamerlid Weekers geniet. Hij sprak als eerste van de VVD-fractie zijn voorkeur voor Rutte uit. „Mark is een liberaal in hart en nieren. Hij slaat een brug naar de toekomst.” Nee, hij doelt niet speciaal op de verhouding met allochtonen, maar het speelt wel mee. „Rutte slaat de goede toon aan, zonder dat het linksig wordt. Met hem zijn we beter af.” Dat Rutte als nadeel zou hebben dat hij deel uitmaakt van het Haagse circuit, betwist Weekers. „Het is tegenwoordig een pre als je tegen alles aanschopt. Dan ben je on-Haags. Ik sta achter Mark juist omdat hij zo positief is.”

Even verderop staat ex-fractievoorzitter Van Aartsen grijnzend een tv-ploeg te woord. Hij stelt vast dat Verdonk de procedure heeft verloren „die door het door haar verwenste partijestablishment is ingesteld.” De verliezer zelf laat zich niet op de kast jagen. Geduldig staat ze de media te woord, trouw vergezeld door een jongen van een jaar of 12. „Mijn neefje Toon”, licht ze toe. Hij zwaait met een campagneposter, want hij staat nog onverkort achter zijn tante.