De twee organisaties kregen al langer signalen dat het meestal niet goed afloopt met werknemers die klagen over discriminatie. Daarom hebben ze de gevolgen van klagen in kaart gebracht voor 24 mensen, waarvan meer dan de helft besloot geen officiële klacht in te dienen. Nu dringt zich bij LBR en EARN de vraag op of het indienen van een klacht over discriminatie op de werkvloer wel zin heeft.Geen van de negen mensen die een officiële klacht had ingediend bij een Anti Discriminatie Bureau of de Commissie Gelijke Behandeling, werkt nog in de functie waar de discriminatie zich voordeed. Ook hebben LBR en EARN geen enkele aanwijzing dat werkgevers maatregelen hebben genomen om herhaling te voorkomen. Ook wordt nergens melding gemaakt van sancties tegen de daders.

Van de vijftien die besloten niet te klagen, werkt het merendeel nog voor dezelfde werkgever. Drie personen zijn binnen de oude organisatie overgeplaatst naar een andere afdeling of vestiging en acht hebben nog dezelfde functie. Wel hebben deze mensen last gehad van psychisch leed, boosheid, depressiviteit, ziekte, een onprettige werksfeer, stress en negatieve effecten op het privéleven.

Het indienen van een officiële klacht wordt als een laatste redmiddel gezien. Dat gebeurt pas als de situatie onhoudbaar is. LBR en EARN stellen dat de (wettelijke) bescherming van slachtoffers ontoereikend is en instrumenten als vertrouwenspersonen en klachtenregelingen niet optimaal functioneren.

LBR en EARN zien een opvallend, terugkerend patroon. In eerste instantie wordt de klager wel serieus genomen, maar blijft een onderzoek uit en worden geen maatregelen genomen. Zo blijft een conflict onopgelost. Mensen voelen zich genoodzaakt om hun klacht te herhalen, raken gedemotiveerd en/of melden zich ziek. Op een gegeven moment vindt een omslag plaats en wordt de klager als het probleem gezien. Daarop volgt in bijna alle gevallen ontslag.

LET OP E M B A R G O