Volgende maand: ”Gilead”
”Gilead” is een boek voor mensen die kunnen lezen. Echt lezen. Weinig gebeurtenissen, weinig drama, opvallend goede karakters. Niet iets om even tussendoor op schoot te nemen en je hebt het ook niet na een middag en avond uit. Dat zit hem dus niet in de 222 bladzijden, maar in de woorden die Marilynne Robinson erop heeft geschreven.
”Gilead” is zo on-Amerikaans dat je je afvraagt hoe het mogelijk is dat het boek ooit een succes in de Verenigde Staten is geworden. Toch is het zo. Robinson verslaat werkelijk haar duizenden. Ze heet een van Amerika’s beste hedendaagse auteurs te zijn, ontvangt rissen lovende recensies, kreeg in 2004 met ”Gilead” de Pulitzer Prize voor fictie -zeker niet de eerst de beste literaire erkenning- en de National Book Critics Circle Award 2004.En ze maakt ook naam in het buitenland. Vorig jaar gaven De Arbeiderspers (seculier) én Mozaïek (christelijk) ”Gilead” gezamenlijk in Nederlandse vertaling uit. Recensent Enny de Bruijn noemde het boek in het Reformatorisch Dagblad het mooiste dat ze sinds jaren heeft gelezen. Het dook vervolgens ook op in de christelijke boekentoptien.
In ”Gilead” lees je eigenlijk een lange brief van John Ames, een oude plattelandsdominee uit het vergeten stadje Gilead in de staat Iowa. Ames weet dat hij niet lang meer zal leven, maar hij hoopt dat zijn zoontje -dan zeven jaar oud- zijn verhaal zal lezen als hij volwassen is. Het wordt de geschiedenis van vaders en zonen, zonen en vaders. In totaal ontrolt zich honderd jaar Amesfamilie, van ongeveer 1850 tot 1956 - het jaar waarin John Ames stopt met schrijven: „Ik ga bidden, en dan ga ik slapen.”
In de media lees je dat Robinson veel indruk maakt en ”Gilead” vindt inderdaad zijn weg naar lezers. Maar dan? Om je heen hoor je dat lezers afhaken, dat het boek tegenvalt, langdradig en saai is. Heeft dat te maken met wat De Bruijn in haar recensie schrijft: „Bij haar geen enkele poging tot opgeklopte spanning, geen verkennen van grenzen op het gebied van taalgebruik en erotiek, geen kritische houding ten opzichte van de eigen christelijke achtergrond.”
Of verwachten lezers van Robinson literatuur maar krijgen ze lectuur? Een vraag waar het jongerenpanel volgende maand een antwoord op moet geven.
WIE REAGEERT?
Elke maand bespreken drie jongeren in de bijlage Boeken van het Reformatorisch Dagblad een boek dat op de een of andere manier in het nieuws is.
Volgende keer staat deze pagina in het teken van ”Gilead” van Marilyn Robinson - zie voor een voorzetje voor de discussie de bespreking hiernaast. Geef je mening (via www.refdag.nl/tussenderegels of tussenderegels@refdag.nl ) en vermeld daarbij ook je achternaam. Een keuze uit de binnengekomen reacties plaatsen we in de krant van 14 juni onder het kopje ”digi-lezers”.
