De fascinerende plot, sfeer en stijl van ”Blikschade” kunnen niet verhinderen dat dit jeugdboek wat mij betreft onleesbaar is. Daar zijn de grove woorden en vloeken debet aan.

Juist omdat Lieneke Dijkzeul het niet met zoveel woorden vertelt, wordt de lezer-op een toepasselijk-beklemmende manier- duidelijk wat er aan de hand is met hoofdpersoon Raaf. Hij wordt blind. Het is knap hoe Dijkzeul dit thema dichtbij brengt. Zonder drama of grote woorden maakt ze het verschrikkelijke voelbaar.

Raaf is een eilandjongen. Hij houdt van ’zijn’ Texel. Nu hij weet dat daar over een tijdje niets meer zal kunnen zien, probeert hij door een ’klikspel’ de beelden in zijn geheugen op te slaan. „Hij hurkte bij een enorme kwal (…). Het glasachtige lichaam was kobaltblauw in het licht van de laagstaande zon. Klik.” De opstandigheid en woede die hij ondertussen ervaart, zijn levensecht.

Raaf komt in contact met een groep blinde jongens die op Texel vakantie vieren. Dat lijkt een goedkope oplossing, maar Dijkzeul werkt die ontmoetingen mooi uit en bovendien kent iedere lezer een dergelijke ervaring: je wordt met iets geconfronteerd en ziet ineens allerlei mensen die er ook van weten…

Voor Raaf betekenen de gesprekken met deze jongens een stap in de richting van de acceptatie van zijn kwaal. Onbevredigend is het feit dat er in de relatie met zijn ouders echter weinig vooruit lijkt te gaan. Dat een puber -en dan een puber in deze situatie- veel narigheid met zijn ouders heeft, kan realistisch zijn. Dat er helemaal geen momenten van verbondenheid zijn, is wel erg leeg en doet, samen met het aanstootgevende taalgebruik, afbreuk aan dit verhaal.