Onmiskenbaar is dit het geval bij het huidige kabinet, meer in het bijzonder bij het CDA-smaldeel daarin. Het ligt er immers duimendik bovenop dat er vooral drie factoren zijn die de christendemocraten koortsachtig doen zoeken naar maatregelen tot koopkrachtverbetering: de Kamerverkiezingen van 2007, de score van het CDA in de peilingen (momenteel nog lager dan de VVD) en het gemor in de eigen achterban.Veel mooier was het geweest als primair inhoudelijke motieven, de nood van de sociale minima zelf, het CDA hadden gedreven tot het zoeken van verbeteringen. Want die nood is er bij bepaalde groepen burgers wel degelijk. Maar dergelijke motieven lijken in de politiek vaak te hoog gegrepen te zijn.

Ondertussen is het een bar ingewikkelde vraag hóé je mensen eigenlijk het beste helpt. Zomaar alle uitkeringen verhogen is niet de goede weg. Dan komt er veel geld terecht bij mensen die dat niet per se nodig hebben. Veel beter is het de overheidsmiddelen gericht en effectief in te zetten voor die groepen van uitkeringsgerechtigden die werkelijk onbehoorlijk krap bij kas zitten.

In een toespraak in Leeuwarden gaf premier Balkenende gisteren aan dat hij met name denkt aan het compenseren van de koopkracht voor die burgers die door het nieuwe ziektekostenstelsel erop achteruit zijn gegaan. Zo’n maatregel is alleszins billijk. Het kabinet heeft immers steeds gezegd dat door de invoering van het nieuwe ziektekostenstelsel in principe niemand er financieel op achteruit zou gaan.

Daarop heeft de regering zich flink verkeken. Een zo goed mogelijke compensatie van hen die door het nieuwe verzekeringssysteem wel degelijk achteruit boerden, is daarom zeker op zijn plaats.

Maar als het dit kabinet werkelijk gaat om de minstbedeelden, zou het nog een stap meer moeten zetten. Premier Balkenende zou dan eens goed moeten luisteren naar zijn partijgenoot wethouder Bolsius in Rotterdam. Die heeft een onderzoek laten uitvoeren naar bijstandsgerechtigden die niet van hun uitkering kunnen rondkomen.

In die categorie blijken het vooral mensen met schulden en bijstandsgerechtigden met kinderen te zijn die met hun huishoudboekje hopeloos vastlopen. Bolsius heeft bij dat probleem ook een oplossing bedacht. Geef bijstandsgerechtigden met kinderen een inkomensafhankelijke toelage, boven op de kinderbijslag. En verhoog de bijstandsnorm voor alleenstaande ouders van 90 tot 100 procent van het minimumloon, aldus de Rotterdamse wethouder.

De kracht van die voorstellen is dat ze heel specifiek zijn en zonder twijfel gericht op de minstbedeelden in de samenleving. Zo bezien kan het kabinet er haast niet omheen ten minste een deel van dit advies uit te voeren. Het geeft kwetsbaren extra steun, versterkt het gezinsimago van het CDA en is vast en zeker ook een nuttig hulpmiddel om de negatieve curve van de peilingen om te buigen.