Het allochtonenbeleid is duidelijk in beweging. Dat geldt zowel voor Nederland als voor de andere Europese landen. De onvrede van de kiezers neemt toe en de regeringen voelen zich genoodzaakt hardere maatregelen te nemen.Daarbij is het altijd afwachten wat al die maatregelen uitwerken. Illegalen onttrekken zich per definitie aan overheidsregels en de toestroom van asielzoekers laat zich ook moeilijk beheersen. Toch zijn er aanwijzingen dat de hardere aanpak effect heeft.

Het aantal asielaanvragen vertoont een dalende lijn. In Nederland waren er in de eerste vier maanden van dit jaar 8000 aanvragen voor een verblijfsvergunning tegen ruim 12.000 in dezelfde periode van vorig jaar. Het aantal alleenstaande minderjarige asielzoekers (ama’s) neemt eveneens af.

Verder valt te constateren dat het percentage asielzoekers dat in beroep gaat tegen de afwijzing van hun aanvraag, lager wordt. Men beseft dat men weinig kans op succes heeft. Dat betekent ook dat de rechtbanken de beroepszaken nu sneller kunnen behandelen.

Via allerlei informele circuits bereiken de verhalen over de geringere toelatingskansen in Nederland de gebieden waar de asielzoekers vandaan komen. Mensen besluiten dan hun geluk elders te beproeven of zich te schikken in het onvermijdelijke en niet op reis te gaan naar het welvarende Europa.

Dat wil nog niet zeggen dat nu automatisch het kaf van het koren gescheiden wordt en we alleen de ’echte’ asielzoekers aan de deur krijgen in plaats van allerlei mensen die met een grotendeels verzonnen verhaal toegang willen krijgen tot de Europese verzorgingsstaten. Maar men weet dat het inmiddels niet eenvoudig is om in West-Europa binnen te komen. Voorheen was die drempel ook veel te laag.

Een andere ontwikkeling is dat onder de etnische minderheden in ons land de belangstelling voor een taalcursus duidelijk toeneemt. En steeds meer cursisten houden de cursus ook vol. Voorlopig leidt dat ertoe dat de wachtlijsten langer worden, maar het zal duidelijk zijn dat ook deze wachtlijstproblematiek voortvarend moet worden aangepakt.

Een redelijke kennis van de Nederlandse taal is en blijft een belangrijke voorwaarde om in de Nederlandse samenleving te integreren. Ook als sollicitant maakt iemand meer kans wanneer hij zich in die taal kan uitdrukken.

Kennelijk begint dit tot de minderheden door te dringen en heeft men ook de sociaal-politieke signalen van de laatste tijd opgepakt. Wie hier wil blijven, moet zich aanpassen. De tijd is voorbij dat overheid en politici overliepen van begrip voor allochtonen en hun problematiek.

Al dat begrip had vaak averechtse effecten. Zo kan de vraag gesteld worden of het wel verstandig is dat overheidsdiensten en nutsbedrijven allerlei brieven en voorlichtingsfolders ook in het Turks en Arabisch uitbrengen. Dat lijkt wel vriendelijk en voorkomend in de richting van de desbetreffende etnische minderheid, maar het stimuleert niet om Nederlands te leren. De belangrijkste informatie word je immers ook in je eigen taal aangereikt. Het zou voor de integratie van deze groepen wel eens beter kunnen zijn om met al die vertaalde uitgaven te stoppen.