De Iraanse president Ahmadinejad heeft tot dusver nauwelijks iets weten te bereiken, maar eenvoudige Iraniërs dragen hem nog altijd op handen. Volgens de Frankfurter Allgemeine hangt dit samen met zijn liefde voor de bal.„Mahmud Ahmadinejad houdt van het bad in de menigte en van voetbal. In Iran is de politicus met het open kakihemd en de baard van vijf dagen vaak in het stadion. Daar storen hem ook niet de onislamitische korte broeken waarin de voetbalhelden van de natie spelen. Zoals de meeste Iraniërs is ook Ahmadinejad een voetbalfanaticus, en zijn populariteit dankt hij uitsluitend aan zijn nabijheid bij het volk - ook het voetbalvolk. Dat blijkt bij uitstek uit het feit dat hij op 11 juni naar Neurenberg reist om erbij te zijn wanneer Iran tegen Mexico aantreedt. (…)

Het sociale vraagstuk brengt zijn sterke kant echter in gevaar, en alleen dat stabiliseert de positie van de populistische Ahmadinejad werkelijk. Een excursie naar het wereldkampioenschap zal hem thuis echter zeker verdere sympathie bezorgen.

Le Monde
De Franse krant Le Monde schrijft dat het Westen niet mag blijven steken in strafmaatregelen tegen Hamas. Europa en de Verenigde Staten moeten aanzetten geven tot een dialoog.

„Het ontnemen van de subsidies betekent niet alleen het afsnijden van de levensader van de veiligheidsdiensten en de Palestijnse ambtenarenapparaat, maar treft ook de bevolking, die gemiddeld van minder dan 2 euro per dag leeft. Zowel de Europeanen als de Amerikanen betrachten dan ook zorgvuldigheid om niet aan de humanitaire hulp te komen. Hamas kan zich echter ook wenden tot andere, Arabische of Iraanse, geldverstrekkers, waarmee ze een grotere afhankelijkheid creëert van de staten die het meest vijandig tegenover Israël staan. (…)

De westerse politiek zou zich daarom niet moeten beperken tot ’straffen’. Een bepaalde vorm van contact kan de nieuwe regering aanmoedigen om te werken aan samenwerking met de president van de Autoriteit (Mahmud Abbas, red.), om zo de onderhandelingen met Israël te hervatten. Voor een dialoog zijn natuurlijk twee partijen nodig. Het is daarom aan het komende Israëlische kabinet om af te zien van unilaterale besluiten ten voordele van een oplossing door onderhandeling. De Europeanen, en nog meer de Amerikanen, hebben -als zij het willen- het gezag om hen van die noodzaak te overtuigen.
Rheinischer Merkur

Het Duitse christelijke weekblad Rheinischer Merkur vraagt aandacht voor geweld op scholen. De oorzaak voor de ontsporingen ziet het weekblad in de teloorgang van het gezin: „Voed de ouders op.”
„De discussie rond het Duitse schoolsysteem die na het zicht op de catastrofale toestanden op veel Duitse scholen is ontvlamd, laat zich niet snel doven. Zouden de oorzaken alleen in de structuren zitten dan lag het niet moeilijk. Dat is echter niet het geval.

Het geweld op veel scholieren, het gebrek aan respect en discipline en de gebrekkige prestatiedrang duiden veel eerder op het mislukken van het gezin als sociaal instituut waarin de rollen en normen voor een functionerende maatschappij worden geoefend. Te veel ouders nemen die taak niet waar omdat ze onwillig of onbekwaam zijn of zelfs niet weten hoe ze moeten leven. Ze laten hun kinderen aan hun lot over en geven daarmee de opvoeding uit handen en stellen de kinderen bloot aan andere invloeden.

Wat te doen als het gezin niet meer functioneert? Hoe stabiliseren we kinderen die thuis niet meer gestabiliseerd, niet opgevoed, niet gesocialiseerd worden? We moeten beginnen de ouders op te voeden zodat ze hun taak serieus nemen.”

The New York Times
Ségolène Royal gooit in Frankrijk momenteel hoge ogen als opvolgster van Chirac, signaleert The New York Times. De aandacht voor haar is volgens de krant niet toevallig.

„Kan deze vrouw Frankrijk redden? Kan Ségolène Royal, de politica met het elegante profiel en de buitengewone score in de peilingen, de socialisten weer de overwinning brengen in de presidentsverkiezingen van volgend jaar? (…)

De interesse van de Franse media voor Royal komt niet uit de lucht vallen. Franse kiezers zijn teleurgesteld in president Jacques Chirac, die sinds 1995 het ambt bekleedt, en evenmin echt enthousiast over de grijsharige witte man die lange tijd de Socialistische Partij heeft geleid (Jospin, red.). (…)

Voor Royal is de nieuwe arbeidswet, die het mogelijk maakt jonge werknemers sneller aan te nemen en te ontslaan, „een schandaal” en „een vorm van geweld” tegen de Franse jeugd. Toen haar in een interview afgelopen maand gevraagd werd wat ze anders zou doen wanneer ze in Chiracs schoenen stond, zei ze: „Ik zou verstandig zijn. Wat geven we een mooi plaatje aan de wereld na de rellen in de voorsteden afgelopen herfst en de jeugd in de straten vandaag.” (…)

Op de vraag of haar gebrek aan ervaring en weinige feitenkennis haar potentiële kandidatuur in de weg staat, keerde ze zich tegen haar critici: „Mensen die denken overal verstand van te hebben, liegen.”

Samenstelling: Mark Wallet en René Zeeman