Op grond van de Wet personenvervoer 2000 is een vergunning nodig indien vervoer van personen met een auto tegen betaling wordt verricht. Dat is het uitgangspunt. Ter geruststelling: daarop bestaat gelukkig een uitzondering. Gelukkig voor de organisaties en de vrijwilligers. De wet is namelijk niet van toepassing op vervoer van personen per auto, anders dan openbaar vervoer, als de som van de betalingen voor dat vervoer niet hoger is dan de kosten van de auto, tenzij het wordt verricht in de uitoefening van een beroep of bedrijf. Dat vereist enige toelichting.Om met het laatste te beginnen: vakantiereizen voor gehandicapten met autobusjes worden vrijwel altijd gemaakt met gehuurde busjes, waarbij een vrijwilliger of instellingsmedewerker chauffeert. De verhuurder van het busje stelt slechts het busje ter beschikking. De (kerkelijke) instelling verzorgt het vervoer en de rest van de vakantie. Wellicht staat daar een (geringe) vergoeding van de deelnemer tegenover. Het is echter niet zo, dat de (kerkelijke) instelling het vervoer bedrijfsmatig verricht.

Ten aanzien van de som van de betalingen voor het vervoer geldt het volgende. Van de deelnemers wordt meestal een geringe bijdrage gevraagd. Deze bijdrage kan worden beschouwd als een all-invergoeding voor de gehele vakantie, dus inclusief vervoer. Anders gezegd: er wordt niet een deel van de bijdrage expliciet bestemd voor het vervoer. In ieder geval wordt niet een deel van de bijdrage bestemd als winst op het vervoer.

Kortweg gezegd: indien er geen sprake is van bedrijfsmatig vervoer en het vervoer zonder winstoogmerk gebeurt, is men niet vergunningplichtig. Dat neemt niet weg dat de organisatoren van vakanties voor gehandicapten er verstandig aan doen om aan chaufferende vrijwilligers hoge eisen te stellen. Vrijwillig betekent niet hetzelfde als veilig of vrijblijvend.

De auteur is advocaat bij Bouwman Van Dommelen Advocaten.