Heeft de kerk, hebben de christenen, en in het bijzonder de volgelingen van de Reformatie, op dit punt inmiddels ook iets geleerd?Die vraag is gewettigd bij het zevende lustrum van deze krant. Vooral ook omdat haar oprichters twee doelstellingen voor ogen stonden: het RD als wachter bij het gezin en als boodschapper naar de samenleving.

Duidelijk is dat het er in de periode waarin deze krant mag verschijnen voor orthodoxe christenen niet gemakkelijker op geworden is om hun stem te laten horen en om gehoor te vinden.

De secularisatie is de laatste decennia alleen maar toegenomen. Er waait een individualistische, libertijnse geest door onze maatschappij. Dat betekent dat mensen niet willen horen van een leven dat genormeerd wordt door en gebonden is aan de Bijbel.

Daar komt nog bij dat de onwetendheid over het christelijke geloof bij veel medeburgers schrikbarend is. Dat maakt het gesprek over de Bijbel moeilijk. Bovendien bestaan er allerlei karikaturen over christenen die door veel media ook nog eens zorgvuldig in stand worden gehouden.

Reformatorische christenen hebben nogal eens de neiging zich hoofdschuddend uit te spreken over deze situatie. En die is zorgwekkend. Zeker. Er is sprake van ernstig geestelijk verval. Maar toch… Met het uitspreken van die zorg zijn orthodoxe christenen, is een christelijke krant niet klaar.

Christenen hebben de geestelijke crisis zelf over zich afgeroepen. Zij zijn er debet aan. Dat willen kerkmensen vaak ook nog wel toestemmen. Maar daar blijft het dan bij. Dat kan niet. Dat mag niet.

Boodschapper zijn naar de samenleving. Dat is een opdracht. Kerken en christenen zijn geroepen profetisch te spreken.

Daar mankeert het vaak aan binnen reformatorische kring. In het debat in de samenleving en in het gesprek met de ontkerstende medemens, daar waar het gaat om het uitdragen van Bijbelse waarden, is de inbreng van reformatorische christenen en organisaties mager.

Op dat punt kunnen zij een voorbeeld nemen aan evangelische christenen die met meer vrijmoedigheid spreken over hun diepste overtuiging.

Binnen reformatorische kring en zeker de laatste jaren is er meer aandacht gekomen voor apologetiek. Daarbij gaat het erom dat mensen in staat zijn hun geloof te verdedigen. Dat is beslist nuttig.

Maar de apologetische uitspraken hebben vaak het karakter van communiqués van een terugtrekkend leger. Terugtrekken is nu juist hetgeen niet moet gebeuren.

Het gaat niet om verdediging, maar om proclamatie van de Bijbelse boodschap. Dat is een taak die binnen de gereformeerde gezindte en bij deze krant blijvend aandacht behoeft. Want er is een rijke boodschap te vertellen.