Sneeuw in maart is een normaal verschijnsel in Oekraïne. Pas in april verdwijnt de smurrie en breekt de lente aan, zegt Galina Petrovna Sjostenko (48). Samen met haar even oude echtgenoot Wasili Alexandrovitsj Sjostenko woont ze in een van de vele betonnen blokkendozen van Zjitomir, een stad op 130 kilometer afstand ten westen van de Oekraïense hoofdstad Kiev.Het woonblok van de Sjostenko’s telt slechts twee lagen. In totaal wonen er acht gezinnen, zo’n twintig personen. Aan alle kanten is het gebouw omgeven door andere flats, die met elkaar zijn verbonden door een bovengrondse stroom- en telefoonkabel. De wijk is typerend voor de voormalige Sovjet-Unie, waarvan Oekraïne tot 1991 deel uitmaakte.

De donkere hal in het vijftig jaar oude gebouw biedt een haveloze aanblik. Wie verwacht achter de voordeur van Wasili en Galina eenzelfde situatie aan te treffen, komt echter bedrogen uit. Het appartement, dat bestaat uit een woonkamer, twee slaapkamers, een keuken en een badkamer, ziet er piekfijn uit.

De woonkamer verraadt onmiddellijk de passie van de heer des huizes. Aan de muur hangen verschillende geweien en horens met daaraan bevestigd een aantal jachtmessen. En ook de slaapkamers maken duidelijk dat jagen één van de grootste hobby’s van Wasili is.

Sport speelt sowieso een grote rol in het leven van de leraar gymnastiek aan de plaatselijke middelbare school van de baptistengemeente. Al op jonge leeftijd blonk Wasja uit door zijn uitzonderlijke sportieve prestaties, vooral op het gebied van hardlopen. Hij was zo goed dat hij in 1980 zelfs mee mocht doen aan de Olympische Spelen in Moskou.

Van 1981 tot 1986 studeerde Wasili aan de sportuniversiteit van Kiev. In die tijd behoorde hij tot de top vijf van beste hardlopers van de Sovjet-Unie. De vele medailles en diploma’s die zijn vrouw tevoorschijn tovert, vormen daarvan het bewijs, evenals de foto van een 23-jarige Wasili die is behangen met medailles.

Galina werkt op dezelfde school als haar man. Samen met de baptistenpredikant Daniël Vinogradski stond zij aan de wieg van de school. Begonnen als docente Oekraïense taal- en letterkunde is zij opgeklommen tot directrice. „Binnen de schoolmuren mag Galina dan de baas zijn, daarbuiten ben ik het”, grapt Wasili.

In huis houdt Linda Wasili en Galina gezelschap. De zwarte spaniël kan er maar moeilijk aan wennen dat ze aandacht moet delen met een indringer en dingt daarom voortdurend om de gunsten van haar baasjes.

De enige dochter van Wasili en Galina heeft het huis verlaten. En niet alleen het huis, zelfs het land. Vier jaar geleden reisde Marina (25) met haar oudste dochter Olga (6) haar man Alex (27) achterna, die een jaar eerder naar Spanje was vertrokken. In La Manga is Alex, die het eerste jaar als illegale arbeider de kost verdiende, actief in de beveiligingssector. In die stad is ook hun tweede dochter, Valeria (2), geboren.

Economische misère dwong Alex tot zijn vertrek naar Spanje. Anderhalf jaar voor de afronding van zijn studie rechten zag hij zich genoodzaakt zijn opleiding te staken vanwege geldgebrek. Noch hijzelf noch zijn ouders konden de studie bekostigen. Reden waarom zijn vader al eerder naar Spanje was vertrokken. Nog steeds verdient hij daar de kost, terwijl zijn vrouw en twee van hun vier kinderen in Zjtomir op zijn definitieve terugkeer wachten.

Datzelfde doen ook Wasili en Galina met Marina, haar man en de kleinkinderen. „We missen hen erg en we bidden vurig dat ze weer naar huis komen”, zegt Galina. Aan de muur de foto’s van haar geliefden in Spanje. „Maar we beseffen tegelijkertijd dat dat financieel nu niet mogelijk is. Voor Alex is er zonder opleiding nauwelijks werk en als doktersassistente verdient Marina hier hooguit 350 hrivnia per maand, terwijl een kilo vlees op de markt al 30 hrivna kost. En dan heb ik het nog niet eens over de woekerprijzen die voor woonruimte wordt gevraagd.”

Zolang de economische situatie in hun vaderland niet beter wordt, zijn Alex en Marina wel min of meer gedwongen in het rooms-katholieke Spanje te blijven. „Af en toe gaan ze wel eens naar een evangelische kerk, maar daar voelen ze zich niet erg thuis vanwege het charismatische karakter”, legt Galina uit. „Gelukkig lezen ze thuis veel in de Bijbel, zodat ook de kleinkinderen de boodschap van het Evangelie meekrijgen.”

Dit is het eerste artikel in een serie van zes.