De recente gebeurtenissen in Jericho hebben dat weer eens pijnlijk duidelijk gemaakt. Zodra Israëlische troepen een Palestijnse gevangenis bestormden om een groep moordenaars te arresteren, vielen militante Palestijnen westerse doelen in de Gazastrook aan. Diverse buitenlanders werden ontvoerd, kantoren gingen in vlammen op. De gijzelaars waren geen gewapende tegenstanders, maar medewerkers van hulporganisaties en journalisten. Stuk voor stuk mensen die niets met de gebeurtenissen in Jericho van doen hadden. Sterker nog: personen die zich inzetten voor het welzijn van de Palestijnse bevolking of simpelweg verslag doen van de situatie in de Palestijnse gebieden. Daarmee is Palestijns geweld niet langer een Israëlisch probleem.De Palestijnse Autoriteit wast intussen de handen in onschuld. Voorzitter Mahmud Abbas vond het zelfs nodig te verklaren dat Israël een „onvergeeflijke misdaad” had begaan door het cellencomplex binnen te vallen. Alsof de Israëlische regering een alternatief had.

Al op 8 maart stuurden de Amerikaanse en de Britse regering een brief aan de Palestijnse Autoriteit waarin zij hun voornemen aankondigden hun waarnemers uit de gevangenis in Jericho terug te trekken omdat de situatie onhoudbaar was geworden en de veiligheid van hun burgers niet langer kon worden gegarandeerd. Abbas had al direct na de Palestijnse verkiezingen, eind januari, laten weten dat hij het plan van Hamas om militante Palestijnen uit de gevangenis in Jericho vrij te laten, niet zou kunnen voorkomen. Onder hen waren de moordenaars van de Israëlische minister van Toerisme, Ze’evi.

De suggestie dat de Amerikanen en de Britten zich hebben teruggetrokken in reactie op de Israëlische inval, is dan ook volkomen misplaatst. Israël heeft slechts gereageerd op de dreigende vrijlating van een groep terroristen - op de enige manier die onder de huidige omstandigheden mogelijk was.

Over de detentie van de moordenaars waren duidelijke afspraken gemaakt in het zogenaamde akkoord van Ramallah. Opnieuw is gebleken dat de Palestijnse Autoriteit een onbetrouwbare partner is die zich niet aan haar beloftes houdt. Om nog maar niet te spreken van de consequente weigering terreurverdachten aan Israël uit te leveren - een van de belangrijkste punten uit de Osloakkoorden van 1993.

Het voornemen van Hamas om Palestijnse strijders vrij te laten, geeft ook eens temeer aan dat de Arabische wereld een heel andere kijk op terrorisme heeft dan het Westen. Moordenaars worden als helden beschouwd. Alleen aanvallen op Arabische burgers worden onder de noemer terreur geschaard. Het opblazen van Israëlische bussen en restaurants valt in de categorie vrijheidsstrijd. En dat alles gelegitimeerd door een radicale interpretatie van een godsdienst die zichzelf vreedzaam noemt. Die zelfmoordcommando’s een rechtstreekse toegang tot het paradijs belooft. Ook dat is zo langzamerhand gewoon geworden.