Venezuela bereidt zich voor op een invasie van Noord-Amerika. Duizenden Venezolanen worden opgeleid tot reservist, meldt de BBC.„Gepensioneerd viceadmiraal Mario Ivan Carratu Molina zei: „Weet dat deze garde direct onder bevel van de president staat. Dus hij kan die inzetten als middel om bijvoorbeeld een volksopstand te organiseren.” Er is debat in het Venezolaanse parlement of alle Venezolanen verplicht moeten worden tot de reservedienst. Enkele hoge militaire officieren hebben de BBC laten weten dat ze aarzelen om burgers te dwingen in militaire dienst te gaan. Sympathisanten van Chavez vinden echter dat het land een goed opgeleid reserveleger moet hebben en dat reserveplicht de enige manier is zo’n legermacht te realiseren.”

Jornada Bolivia’s nieuwe president, Evo Morales, wil niet alleen cocaïne decriminaliseren. Hij wil ook het analfabetisme bestrijden. Met hulp van president Castro uit Cuba. De Boliviaanse Jornada plaatst kritische kanttekeningen.
„De departementale federatie van werknemers in het onderwijs in La Paz kwalificeerde het plan als demagogisch. Het zou een weinig zinvol project zijn om analfabetisme in dertig maanden uit te roeien met behulp van Cubaanse deskundigen. Secretaris-generaal van Onderwijs René Pardo erkende dat de basale economische ontwikkeling van het land en de kapitalistische economie blokkades zullen zijn om het project te laten slagen. De aanwezigheid van buitenlandse deskundigen is überhaupt niet verstandig, want hiermee worden wel de Boliviaanse onderwijzers gepasseerd. (…) Ongetwijfeld zullen de alfabetiseringsprogramma’s van Cuba hoog scoren, maar het eigen karakter van onze nationale problematiek zal een werkelijk resultaat in de weg staan. Want zonder een overeenkomst met het Boliviaanse onderwijs zelf zal geen educatief of alfabetiseringsprogramma hier ooit succes hebben.”

Financial Times
Een lunch van de Financial Timesjournalist Andrew Ward met de Amerikaanse oud-president Jimmy Carter levert interessante details op.

„Carter maakt geen geheim van zijn beperkte gebruik van de Amerikaanse macht. „Ik heb ons land in vrede gehouden”, zegt hij. „We hebben nooit een bom laten vallen, we hebben geen raket gelanceerd.” Sommige adviseurs drongen aan op militair ingrijpen toen Iraanse militanten in 1979 66 Amerikanen gijzelden. Maar Carter staat nog altijd achter zijn geduldige omgang met de crisis, die eindigde met de vrijlating van de gegijzelden op de dag dat hij het Witte Huis verliet. „Ik had Iran kunnen vernietigen”, zegt hij. „Maar dat zou hebben geresulteerd in de dood van tienduizenden Iraniërs en zij zouden vrijwel zeker onze gegijzelden hebben gedood.” Carters geloof in de vreedzame diplomatie kan nauwelijks verder verwijderd zijn van het huidige Amerikaanse buitenlands beleid. Het is geen geheim dat hij geen hoge dunk heeft van president George W. Bush. Maar het is toch schokkend te horen dat een voormalige bewoner van het Oval Office een zo vernietigend oordeel over een opvolger velt. Hij beschuldigt Bush ervan radicaal te hebben gebroken met de principes van multilaterale samenwerking en respect voor het internationaal recht, uitgangspunten die eerdere presidenten wel handhaafden. „We begonnen een oorlog in Irak die onrechtmatig was en gebaseerd op valse voorwaarden, we hebben gevangenen in geheime kampen gemarteld en we hebben geweigerd samen te werken met de rest van de wereld als het gaat over de globale opwarming van de aarde”, zegt hij. „Al deze dingen staan ver af van de ideeën die George Bush sr. of Gerald Ford of Dwight Eisenhower erop nahielden.”
Miami Herald

Een achtergrondartikel in de Miami Herald over een vergeten onderwerp: de moslimvrouwen in de Verenigde Staten. Ze gaan zonder tamtam hun gang in Amerika en prefereren studiegroepen boven luidruchtige demonstraties.
„Vraag dr. Amina Haq om haar zijden sluier weg te doen, die voor haar zeer belangrijk is, dan zal ze dat weigeren. „Ik zou liever sterven met deze sluier om dan leven zonder de sluier.” (…) De meer dan vijftig vrouwen die ik (de schrijfster van het artikel, MvB) interviewde, zagen de islam als voedsel voor hun ziel. De islam is voor deze vrouwen een inspiratiebron om betere mensen te worden - niet iets dat hen vernedert, zoals velen in de westerse wereld doen geloven. (…) Het is niet zo dat er geen problemen zijn. Amerikaanse moslimvrouwen spreken eerlijk over gearrangeerde huwelijken die mislukken, over huiselijk geweld en over de islam die wordt gebruikt als middel om vrouwen te onderdrukken. De vluchtelingenvrouw van Afghanistan die in Arizona woont, weet nog hoe bang ze was als de boerka openwaaide en er een neus of een haarlok te zien was - een ”zonde” die de Taliban zouden hebben bestraft met slaags of, erger nog, met verminking. Farida Azizi, nu veilig in Amerika, herinnert zich het afschuwelijke scenario van een stervende vrouw in barensnood omdat de Taliban het mannelijke artsen verboden een vrouw te helpen.”