Met gemengde gevoelens las ik over de ”Brandbrief financiële zorgen bij predikanten”, opgesteld door ruim 135 collega’s en verstuurd naar het moderamen van de PKN. Ik heb namelijk geprobeerd wat over deze brief gepubliceerd is, niet alleen te lezen met mijn eigen ogen (als predikant), maar ook door de ogen van gemeenteleden én door de ogen van honderdduizenden in ons eigen land die iedere maand met zeer veel moeite de financiële touwtjes aan elkaar proberen te knopen - wat bij velen van hen regelmatig niet lukt.Vooropgesteld: Ik ben zelf al zo’n vijftien jaar predikant, waarvan het grootste gedeelte fulltime, de laatste twee jaar parttime (75 procent). Mijn vrouw werkt voor anderhalve dag op een basisschool en we hebben een gezin met zes kinderen; twee daarvan op de basisschool, twee op de middelbare school en twee studenten die beiden nog thuis wonen.

En om het plaatje verder in te vullen: Ik weet door de loop van de jaren heen het een en ander af van geldzorgen. Ik weet wat het is om rekeningen soms niet open te durven te maken, ik weet van betalingsregelingen met de belasting of met nutsbedrijven, ik weet wat het is om soms geld te moeten lenen van familie of van anderen. Ik weet wat schulden zijn. Ik weet wat het is om de financiële eindjes soms niet aan elkaar te kunnen knopen.

Maar tegelijk: We zijn niet zielig! Ook niet in financieel opzicht! Want ik weet ook wat we allemaal nog wél kunnen in vergelijking met vele honderdduizenden anderen in ons eigen land en vele honderden miljoenen (!) buiten ons eigen land!

Ik weet dat wanneer onze kinderen willen studeren, wij dat niet voor hen kunnen betalen, maar zijzelf een studieschuld zullen moeten willen opbouwen (zoals ik dat destijds ook zelf moest doen). Maar ik weet ook hoe ook onze kinderen ondanks dat het zo onnoemelijk veel beter hebben dan vele miljoenen leeftijdgenoten die elders op de wereld opgroeien - en onze kinderen weten dat zelf ook.

Ik weet ook hoe we iedere dag veel meer dan voldoende eten op tafel hebben, zo veel zelfs dat we zeer regelmatig vrienden van ons of van onze kinderen aan tafel hebben. We genieten van de computer, televisie, boeken, warmte thuis in de winter, we kunnen kleren kopen wanneer dat nodig is (ja, ook soms tweedehands en soms krijgen we zomaar prachtige kleren van iemand die ze niet meer draagt) et cetera, et cetera.

Zwart op wit
Nee, we zijn niet zielig, ook niet in financieel en materieel opzicht. En waar ik ook aan moest denken, is het volgende: Als er één beroepsgroep in ons land is, met een werkgever die altijd en in voldoende mate voor hen zorgt, zijn wij het, predikanten! Onze Werkgever heeft ons dat namelijk ondubbelzinnig beloofd en roept ons van daaruit op om ons dan ook geen zorgen te maken tegen de dag van morgen, het staat zwart op wit in Matthéüs 6:25 tot 34.

Het lukt ook mij lang niet altijd om vanuit dit vertrouwen op die belofte te leven (de rode cijfertjes zijn vaak zo concreet…), dat is vaak een worsteling. Maar dat het wáár is wat mijn Werkgever hier belooft, staat voor mij als een paal boven water. En tot op de dag van vandaag komt Hij ook in ons gezin deze belofte na! Als wij dan tóch ergens een brandbrief heen willen sturen en de noodklok willen luiden, laten we deze brief dan maar naar Hem sturen. Hij komt altijd aan en onze Werkgever zál voorzien!

De auteur is predikant van de PKN te Leeuwarden.