De gaven van de Geest staan in de belangstelling. Dat blijkt uit diverse publicaties. Er is behoefte aan onderwijs op dit terrein. Vanuit deze behoefte is een boek verschenen van diverse auteurs over de gaven van de Geest. Een boek over de gaven van de Geest is op zichzelf toe te juichen. Het moet dan echter wel objectief onderwijs zijn. Ik frons echter mijn wenkbrauwen wanneer de eerste regels van dit boek beginnen met de uitspraak: „Wanneer in onze tijd de gaven en de krachten van het Koninkrijk zich niet of slechts spaarzamelijk in de kerk openbaren, dan ligt dit niet aan het feit dat die gaven er alleen voor de begintijd waren, maar dan komt dit doordat de kerk lijdt aan gebrek aan de Heilige Geest.” Het oordeel staat dus al vanaf het begin vast.

Dr. M. J. Paul opent met de werkingen van de Geest in het Oude Testament. Hij wijst op de vele voorzeggingen van een rijkere mededeling van de Geest in de heilstijd. Bijzondere gaven en krachten van de Geest waren er reeds onder het Oude Testament. Deze gaven werden geschonken als toerusting voor het werk des Heeren. Zo wil dr. Paul ook Pinksteren zien. Hij noemt dit „het feest van de toerusting van de gelovigen.” Hij ziet hier overeenkomsten met het Oude Testament. Hij ziet deze bijzondere gaven terugkeren als God met Zijn Geest krachtig zal werken onder het Joodse volk.

Drs. A. Romkes behandelt daarna het werk van de Heilige Geest in het Nieuwe Testament. Onder het Nieuwe Testament wordt de uitzondering van het Oude Testament regel. De Heilige Geest vervult dan alle gelovigen. De doop met de Heilige Geest ziet hij in dit licht. Het gaat dus niet om een ”second blessing”. Romkes toont aan dat het werk van de Geest vooral in verband staat met de nieuwe geboorte. Het doet mij verder goed dat de waarschuwing van de apostelen voor bedrieglijke wonderen bij hem een plaats krijgen. Hij meent wel dat de bijzondere gaven in de kerk zullen blijven tot aan de wederkomst van Christus.

Dr. J. Hoek wil dat er ruim baan gemaakt zal worden voor de Geest. Hij begint met te stellen dat de geestelijke armoede de oorzaak is van het ontbreken van de geestesgaven in de kerk. De vraag hoe het dan komt dat ten tijde van de Reformatie, toen de kerk wel bloeide, deze gaven ook niet aanwezig waren, wordt niet beantwoord. Hij komt daarna al vlug tot de stelling, dat er geen ”deugdelijke” argumenten zijn om te zeggen, dat deze geestesgaven zijn opgehouden. Er worden echter daarna door hem geen ”deugdelijke” argumenten aangedragen voor het tegendeel. Hij ziet overeenkomsten tussen de pinksterervaring zoals die in bevindelijke kring voorkomt en de geestesdoop in de pinksterkerken. Zijn conclusie is, dat de kerken veel kunnen leren van de charismatische beweging.

Drs. Doornebal behandelt lessen uit de kerkgeschiedenis. Hij stelt dat de geschiedenis leert dat geneeswonderen, bevrijding van boze machten en allerlei bovennatuurlijke charisma’s altijd in de kerk aanwezig zijn geweest. Het is maar wat je onder kerk verstaat. Wanneer je allerlei sekten erbij betrekt, kom je inderdaad vreemde dingen tegen. Hij bestrijdt vooral de streeptheologie en heeft kritiek op de verambtelijking van de reformatorische kerken.

Dr. Siebesma handelt over de gaven van de Geest in het leven van de gelovige. Hij staat vooral stil bij de tongentaal. Hij kent zelfs geneeskracht toe aan het bidden in tongentaal. Hij wijst daarbij wel op ontsporingen. Zijn conclusie is, dat de kerken in de leer moeten gaan bij de pinksterkerken.

”Gaven voor de gemeente” geeft een eenzijdig beeld. Dit komt omdat het geschreven is door voorstanders van de charismatische gaven. Men moet er beslist andere boeken naast lezen. Bij al de beschreven ervaringen mis ik de boetvaardige tollenaar en de Christus, Die met God verzoent. Dat zijn toch veel belangrijker zaken dan een herinvoering van allerlei geestelijke, ja, soms overgeestelijke ervaringen.