Met de bekrachtiging van de keus voor de 58-jarige Mario Draghi als nieuwe bankpresident heeft de Italiaanse regering aangetoond serieus het imago van de centrale bank te willen herstellen. Draghi’s loopbaan voerde hem onder meer langs het ministerie van Financiën en de zakenbank Goldman Sachs.

Zijn middelbare schooltijd bracht Draghi door op de eliteschool van de jezuïeten in Rome, waar hem onder andere arbeidsethos en discipline werden bijgebracht. Zijn klasgenoten waren Luca Cordero di Montezemolo, de baas van de Italiaanse werkgevers, en Gianni De Gennaro, de hoogste politiechef. Later studeerde Draghi aan de Massachusetts Institute of Technology.

Op het ministerie van Financiën werkte hij zich in de jaren negentig op tot directeur-generaal. Hij hield zich met name bezig met privatiseringen van overheidsconglomeraties, die in totaal 108 miljard dollar in het laatje van de overheid brachten. Draghi werkte hard achter de schermen om Italië „in de hoogste versnelling” onder te brengen in de monetaire unie van de Europese Unie, hetgeen met veel kunst- en vliegwerk lukte.

Hij is ook de man achter de wet op de publieke overname van beursgenoteerde ondernemingen (Opa). De wet, die zelfs Draghi’s naam draagt, is onder meer bedoeld om kleine aandeelhouders te beschermen. De laatste jaren werkte Draghi als vicedirecteur in Londen bij Goldman Sachs International.

Draghi neemt de positie over van Antonio Fazio, die eind vorig jaar opstapte nadat de druk op hem onhoudbaar was geworden. Fazio wordt verweten obstructie te hebben gepleegd bij de pogingen van twee buitenlandse banken om een Italiaanse partner over te nemen. Malversaties bij deze overnamen zijn niet de enige reden dat de positie van Fazio, en die van de centrale bank, verslechterde.

De laatste jaren was het imago van de centrale bank sterk verbleekt doordat de bank niet ingreep bij onder meer Parmalat, dat twee jaar geleden met torenhoge schulden ten onder ging. Vooral kleine aandeelhouders werden gedupeerd. De taak die Draghi dan ook wacht is respect in de bank terug te brengen. Ook moet hij intern schoon schip maken. De centrale bank is een log en duur apparaat, dat met ruim 8000 werknemers, bijna honderd provinciale filialen die voor 3,7 miljard euro op de balans staan, hoognodig gereorganiseerd moet worden.

Draghi heeft het voordeel een lovende pers te hebben. Met name de Angelsaksische media zijn positief. Dat zal ook te maken hebben met Draghi’s Angelsaksische inslag, zoals te zien is aan zijn opleiding, werkervaring en hobby’s (Engelse literatuur). Financial Times noemde Draghi zelfs te goed voor de job. De krant ziet hem eerder als minister van Economische Zaken. Draghi’s nieuwe werkplek is hem niet onbekend. Als jongen kwam hij geregeld in het gebouw waar de bank zetelt. Zijn vader Carlo was daar dertig jaar geleden manager.