Het Wereldvoedselprogramma van de VN (WFP) tracht het onverschillige Westen wakker te schudden: zonder toereikende voedselhulp zijn de komende maanden honderdduizenden mensen ten dode opgeschreven. Volgens Maulid Walfa, WPF-ambtenaar in Zuid-Zimbabwe, verslechtert de situatie zienderogen: als er al voedsel op de markt wordt aangeboden, is dat voor de gemiddelde Zimbabwaan onbetaalbaar. „Nog even en het land verglijdt in verschrikkelijke toestanden zoals in de Hoorn van Afrika.”

Ook Rudo Kwaramba, nationaal directeur van de voedselbedelende niet-gouvernementele organisatie World Vision, vertelt gruwelverhalen over de toestand in het zuiden van Zimbabwe: „Mensen leven op een dieet van wormen en thee, voeren voor maaltijden beurten in -ik eet vandaag, jij morgen- en kunnen hun kinderen amper nog voeden.”

Zimbabwe is niet alleen getroffen door extreme droogte, maar heeft ook zijn grootschalige commerciële landbouwproductie zien instorten. Ondoordacht doorgedreven landhervormingen zouden daarvoor grotendeels verantwoordelijk zijn. De gevolgen zijn verregaand: de oogst ligt dit jaar volgens de VN maar liefst 57 procent lager dan vorig jaar, en dat was al een erg slecht jaar. Dit jaar dient er bijna 2 miljard ton graan en maïs ingevoerd te worden, terwijl de eigen oogst tot 670.000 ton beperkt blijft.

Ondertussen weigert de Zimbabwaanse regering omwille van de „voedselveiligheid” grote schenkingen van genetisch gemanipuleerd graan uit de VS aan te nemen. De Amerikaanse ambassadeur in Zimbabwe, Joseph Sullivan, heeft daar maar weinig begrip voor. „Wij Amerikanen eten zelf genetisch gemanipuleerde maïs en zien dus geen reden waarom dat voor Zimbabwanen problematisch zou zijn. Andere landen zoals Mozambique, Zambia en Malawi hebben wel hun verbod opgeheven en kunnen zo van onze voedselhulp genieten. Ik roep de Zimbabwaanse regering er dringend toe op hetzelfde te doen.”

Volgens Sullivan is het regeringsmonopolie op voedseldistributie en -import via de Grain Marketing Board (GMB) medeverantwoordelijk voor de dreigende humanitaire ramp, omdat de privé-sector verhinderd wordt zijn rol te spelen in de voedselsector. Wijziging van dat beleid is volgens de VS van levensbelang om de voedselproblemen op te lossen.

Over onafzienbare tijd zullen scholen in Zuid-Zimbabwe gedwongen zijn te sluiten. De enkele kinderen die op naar school raken, kunnen zich niet langer concentreren. En ook de leraren zijn stilaan uitgehongerd: zij overleven op een karig dieet van brood en aardappelen. Pap van energierijke maïsbloem blijkt een verre droom. Schooldirectrice Sibonile Hungwe klaagt dat de leerkrachten geen voedselhulp krijgen: „Misschien denken ze dat wij als leerkrachten onze kost wel verdienen, maar zelfs met hopen geld kun je op een lege markt niets kopen.”