Florijn is onderwijzeres op een basisschool in Rhenen, hoewel ze het liefst Nederlands had willen studeren. Met dat lesgeven past ze overigens naadloos in de familietraditie: haar vader, dr. H. Florijn, is docent aan het Van Lodensteincollege in Hoevelaken en grootvader B. Florijn maakte in zijn tijd naam als pedagoog aan hogeschool de Driestar in Gouda.Florijn leest veel. Toen ze een jaar of twaalf was, ontdekte ze de boeken van de Amerikaans-joodse schrijver Chaim Potok. „Die vond ik echt geweldig: de stijl, de emoties, de manier van suggereren. Door Potok ben ik met andere ogen naar verhalen gaan kijken”, zei ze in een interview met het RD. Op haar zeventiende schreef ze haar eerste verhaal voor de bundel ”Op weg naar Bethlehem”. Ze was op dat moment helemaal niet van plan om ook boeken te gaan schrijven. Pas toen ze de RD-verhalenwedstrijd had gewonnen, begon ze daar serieus over na te denken. „Tussen mijn stapels papieren vond ik het idee terug waarop dit boek is gebaseerd, het idee van Steven die zijn vrouw Martha op haar sterfbed een vérstrekkende belofte doet. Zo is het begonnen, al is het resultaat uiteindelijk heel anders geworden dan ik eerst dacht.”

Ondanks haar jeugdige leeftijd gaat Florijn grote levensvragen niet uit de weg. „Ik denk dat verbeelding bij het schrijven belangrijker is dan levenservaring”, vermoedt ze. „In de personages uit mijn verhaal zit veel minder van mezelf. Ik construeer die karakters, en dan schrijft het verhaal bijna zichzelf. Ik hoorde een keer een schrijfster zeggen: Als ik ’s nachts wakker word, weet ik soms niet of ik naast m’n man lig of naast een van mijn romanfiguren. Dat vind ik echt heel vreemd, bij mij blijven het toch papieren personages.”

Florijn ervaart het schrijven een klein beetje als een missie. „Dat is wel een zwaar woord. Maar ik wil wel graag iets uitdragen, die noodzaak voel ik ook. Het liefst wil ik iets schrijven dat aantrekkelijk is voor de gemiddelde christelijke lezer, maar dat ook de wat kritischer lezer aan het denken zet.”