Nu moet met de uitkomsten van wetenschappelijk onderzoek altijd voorzichtig worden omgegaan. Immers, met de vaststelling dat abortus en depressies vaak samengaan, is nog geen oorzakelijk verband aangetoond. Het zou zo kunnen zijn dat niet de abortus de depressies veroorzaakt, maar omgekeerd: dat de depressiviteit ervoor zorgt dat eerder tot abortus wordt overgegaan. Het kan ook zo zijn dat er andere, achterliggende problemen zijn die zowel de depressies als de abortus veroorzaken, waardoor die twee vaak samengaan.Het nu gepubliceerde Nieuw-Zeelandse onderzoek kan om een aantal redenen moeilijk worden genegeerd (tenzij een krantenredactie besluit dat het politiek incorrect nieuws is en daarom verzwegen moet worden).

Allereerst betreft het hier een langetermijnonderzoek, waarin 1265 mensen die rond 1970 zijn geboren, gedurende 25 jaar zijn gevolgd. Gedurende die 25 jaar zijn veel gegevens verzameld over onder andere de familiesituatie van deze kinderen, de ontwikkeling van de gezondheid, zwangerschappen, abortussen.

Daarnaast zijn in dit onderzoek niet alleen de vrouwen die abortus pleegden vergeleken met vrouwen die een kind kregen, maar ook met vrouwen die niet zwanger werden.

Vervolgens is uitgebreid onderzocht of er geen achterliggende factoren waren die ervoor zorgden dat bepaalde vrouwen een grotere kans hadden op zowel het krijgen van een depressie als het laten plegen van abortus. Hierbij is gekeken naar factoren als het opleidingsniveau van de moeder, de inkomenssituatie, seksueel misbruik, geweld binnen het gezin, de persoonlijkheid, de prestaties op school en dergelijke. Door vrouwen te vergelijken met een laag en een hoog opleidingsniveau van de ouders, of vrouwen die wel en vrouwen die niet seksueel misbruikt waren, kon onderzocht worden of deze factoren een verschil maakten. Dat bleek niet het geval te zijn. Met andere woorden: de kans dat het verband tussen abortus en depressie daadwerkelijk bestaat, en niet terug te voeren is op andere oorzaken, is erg groot.

Maar ten slotte rest nog de vraag: wat is de oorzaak en wat is het gevolg? Veroorzaakt het plegen van abortus de psychische problemen, of is het andersom? Hier bleek het nut van het langetermijnkarakter van het onderzoek. Zo is gekeken of een abortus vóór het 21e levensjaar samenging met psychische problemen tussen het 21e en het 25e jaar. Dit bleek zo te zijn, waaruit de onderzoekers afleidden dat het plegen van abortus de oorzaak was, en de depressies en andere problemen de gevolgen.

Voor christenen die abortus afwijzen omdat menselijk leven wordt gedood, zullen deze uitkomsten niet erg verrassend zijn. Het doden van een ongeboren kindje is een zeer ingrijpende daad. Dat de moeder daarvan last krijgt, kan niet echt verbazen. Hulpverleners die met deze zaken te maken krijgen zullen dit uit de praktijk kunnen bevestigen.

Maar voor voorstanders van abortus moeten dit gevoelige onderzoeksresultaten zijn. De onderzoeker, professor Fergusson van de School of Medicine & Health Sciences in Christchurch, Nieuw Zeeland, begreep dit uitstekend. Hij vond het nodig om naar de pers zijn objectiviteit te onderstrepen door zichzelf als volgt aan te prijzen: „Ik ben een atheïst, een rationalist, en voorstander van vrije keuze voor abortus.”

Het plegen van abortus wordt meestal verdedigd vanuit de positie van de zwangere vrouw, het zou voor haar beter zijn wanneer er geen kind geboren wordt. Nu weten we dat abortus niet alleen een einde maakt aan het leven van het kind, maar ook vaak een einde maakt aan het geluk van de moeder.

De auteur is ondernemer in de ict-sector en gemeenteraadslid.