Dat msn een duidelijke verbetering is ten opzichte van openbare chatboxen op internet, is wel duidelijk. Bij de laatstgenoemde communiceren mensen volkomen anoniem, waardoor de drempel om grenzen te overschrijden wel heel erg laag is. Zulke chatsessies lopen dan ook op z’n best uit op volkomen lege, platte en zinloze, in de meeste gevallen zelfs ronduit verwerpelijke communicatie. Verschraling
Chatten op deze wijze moeten we gewoon niet doen. Bij msn ligt dat anders. Mits je geen onbekenden in je groep toelaat, weet je altijd met wie je contact hebt. Daarmee is weliswaar bepaald niet gegarandeerd dat msn-sessies niet ontsporen, maar het werkt onmiskenbaar positief op de inhoud van de gesprekken. Toch zijn daarmee niet alle aarzelingen weggenomen.

Het eerste gevoel dat ik erbij heb, is dat communicatie via toetsenbord en beeldscherm een behoorlijke verschraling is ten opzichte van bijvoorbeeld een telefoongesprek, en zeker ten opzichte van het daadwerkelijk ontmoeten van elkaar. Natuurlijk is het een voordeel dat je via msn contact kunt leggen met mensen die je anders niet zou kunnen ontmoeten, zoals verder weg wonende familieleden en vakantievrienden. Maar zou het niet zo zijn dat de kwaliteit van de communicatie zwaar te lijden heeft onder de kwantiteit ervan?

Verlatingsangst
Het tweede onbestemde gevoel dat ik krijg bij de populariteit van msn is dat we elkaar misschien wel met een vreemd soort verlatingsangst opzadelen. Als ik mijn mobiel niet aan heb staan en ik heb msn niet open, dan ben ik alleen. Op deze manier krijgen de relatie met mijn klasgenoten en andere contacten iets dwangmatigs en beklemmends. „Hé, waar was jij gisteravond? Waarom was je niet online?”

Het zou verder wel eens kunnen zijn dat de gevoelens van aarzeling voor een belangrijk deel worden ingegeven door de ongrijpbaarheid van msn. Het is in veel gevallen een wezenlijk onderdeel van het leefpatroon van een jongere, en tegelijkertijd onttrekt het zich bijna volledig aan de waarneming van de ouders.

Dat laatste is op zichzelf niet zonder meer verkeerd. Er is immers ook ooit een moment geweest dat zoon- of dochterlief voor de eerste keer al dan niet met zijwieltjes de hoek van de straat om fietste en uit het gezicht verdween. Het onbehaaglijke gevoel dat je daar als ouder wellicht bij krijgt is niet prettig, maar wel inherent aan opvoeden.

Transparantie
Toch lieten we in dit geval ons kind niet zomaar gaan. Ik denk daarom dat het heel normaal is dat kinderen pas op een bepaalde leeftijd toestemming krijgen om te msn’en, gezien de gevaren die eraan verbonden zijn. Verder is het goed dat msn-gebruik aan voorwaarden is gebonden en dat op de naleving daarvan wordt gelet. Je zou hierbij kunnen denken aan de hoeveelheid tijd die eraan wordt besteed en aan de transparantie van het gebruik.

Dat laatste houdt minstens in dat kinderen bereid zijn om inzicht te geven in hun lijst met msn-contacten. Er klopt immers iets niet als ouders niet mogen weten wie de vrienden van hun kinderen zijn. Evenmin klopt het als er in deze lijst personen staan die uw kind niet of nauwelijks persoonlijk kent. Als msn een meer of minder belangrijke plaats in het leven van uw kind heeft, kan het toch niet zo zijn dat u als ouder daar totaal geen belangstelling voor hebt? Als we weten dat er reële gevaren aan zijn verbonden, dan is het toch normaal dat ouders hierbij enigermate betrokken zijn?

In dit verband denk ik dat het volstrekt onverantwoord is dat jongeren op hun eigen kamer kunnen internetten. Ik kan me zeer uitzonderlijke situaties voorstellen waarbij meerdere kinderen internet heel regelmatig absoluut nodig hebben voor studie of beroep, waardoor het onmogelijk is één centrale internetverbinding te delen. Dat is de (hoge) uitzondering. Maar de regel is: internetten op de slaapkamer is spelen met vuur.

Distantie
Ik denk niet dat de hiervoor genoemde gevoelens voldoende reden zijn om msn-gebruik af te wijzen. Wel pleit ik voor terughoudendheid, of zo u wilt: distantie, afstand. Dat moet een sleutelwoord zijn met betrekking tot al ons gebruik van de moderne media. Die distantie krijgt onder meer handen en voeten in matigheid met betrekking tot msn-gebruik. Er zijn zo veel goede alternatieven! Laat er thuis toch vooral tijd zijn voor contact, voor gezelligheid, ook met betrekking tot de vrienden van uw kinderen. Laat er een open sfeer zijn waarin dingen op een goede manier besproken kunnen worden.

Geef er vooral blijk van dat u ernst maakt met de dienst van de Heere in uw gezinsleven. Dat wij leven in het besef dat we ieder persoonlijk en ook met elkaar leven voor het aangezicht van Hem Die ons gemaakt heeft en ons nog door Zijn voorzienigheid onderhoudt.

De auteur is docent informatica aan het Hoornbeeck College te Amersfoort.