Sloophamers genoeg: van buitenaf en van binnenuit. Het is niet zo moeilijk om te wijzen. Naar de politiek bijvoorbeeld, waar het toelatingsbeleid van scholen zwaar onder druk staat. Waar men bezig is om de vrijheid van onderwijs uit te hollen. We zijn menselijkerwijs afhankelijk geworden van de grillige politieke waan van de dag. Een waan die gevoed wordt door maatschappelijke incidenten, die als golven en baren zijn van een zee die slijk en modder opwerpt. Docenten zullen zich erop moeten voorbereiden dat ze binnenkort op een openbare school lesgeven. Of op een particuliere, tegen de helft van het huidige salaris.De zuil verliest stenen door de sloophamer van de levensstijl van een behoorlijk percentage jongeren. Die jongeren die kennelijk in het omgaan met media, drank, vrije tijd, uitgaan en seksualiteit angstaanjagend veel lijken op de gemiddelde Nederlandse jeugd. Een enquête over hoe jongeren omgaan met seksualiteit zou schokkende resultaten opleveren.

Wijzen naar sloophamers van politiek en levensstijl is echter te gemakkelijk. We hebben de sloophamers van buiten niet nodig om de zuil aan gruzelementen te krijgen.

We zijn hard bezig om zelf een handje te helpen. De zuil vertoont suïcidaal gedrag. En dat is buitengewoon triest. Interne verschillen van inzicht, verschillen in de mate waarin we belang hechten aan zaken en de waardering ervan, leidden tot conflicten. Slopende interne conflicten werken als effectief breekijzer.

We zijn als zuil niet goed in het omgaan met verschillen. Verschillen in en tussen kerken. Verschillen in en tussen scholen. Verschillen in en tussen politieke partijen. Verschillen tussen de zuil en de buitenwereld. Verschillen in en tussen gezinnen, groepen burgers. Verschillen zijn er altijd geweest, maar het begint een gewoonte te worden dat de een de ander de tent uitknokt. Uit een periode van ongeveer een halfjaar liggen de voorbeelden voor het oprapen, helaas. We zijn daarin meer individualistisch, postmodern en kind van onze tijd dan we voor waar willen hebben.

Onze jongeren hebben dat feilloos door. Dat de zuil teloor gaat is betreurenswaardig, is vervelend, is lastig, is ook een vloek.

Een zuil is echter uiteindelijk niet essentieel. Maar met afbraak van de zuil door interne conflicten bemoeilijken we het ingroeien van jongeren in de kerk. En zodoende ook in wat aldaar beleden wordt. En dat is menselijkerwijs nodig om lid te mogen worden van de Kerk.

We zouden gebaat zijn bij een goede manier van omgaan met verschillen. Die kenmerkt zich door eerst te begrijpen en dan pas begrepen willen worden. Die kenmerkt zich voorts door het afbreken van een cultuur van angst die soms waarneembaar is. Angst om te zeggen wat je nodig acht. Angst om in een hoekje gezet te worden.

Belangrijk is ook absoluut dat verschilpunten niet toegedekt worden met vage en politiek correcte formuleringen. Laat ze op een open

wijze en openlijk benoemd worden. Verschillen zijn er, zijn soms legitiem en soms wezenlijk.

Een christelijke wijze van omgaan met verschillen kenmerkt zich door de persoon aan te zien als medemens, medeschepsel, medezondaar en medebeelddrager Gods. Daar hoort een gepaste wijze van omgaan met elkaar bij.

Het praktiseren van een goede omgang met verschillen zou jongeren minder vervreemden van de waarheid zoals die in Jezus is. Het zou buitenstaanders minder munitie geven. Het gaat immers ten diepste niet om de zuil. Als straks de laatste daar het licht uitdoet is onze roeping eens te meer het Licht te verspreiden in de duisternis daarbuiten.

Ir. P. M. Murre, manager van de lerarenopleidingen Voortgezet Onderwijs aan de Driestar educatief te Gouda