Siebelink deelt het geloof van zijn vader niet, hoewel hij zichzelf wel als zoeker en twijfelaar beschrijft. In een eerder interview met deze krant zei hij onder meer: „In mijn leven ben ik altijd op zoek geweest naar de extase van mijn vader, naar dat bevindelijke. Toen ik achttien jaar was, heb ik keurig in de Hervormde Kerk belijdenis gedaan. Ik verwachtte dat ik op dat moment God zou ervaren. Dat is niet gebeurd en ik was erg teleurgesteld. Maar ik bleef naar de kerk gaan, jarenlang, tot ik midden dertig was. Zo lang heb ik het allemaal aangehouden.Op een zondagmorgen had ik mijn kinderen naar de zondagsschool gebracht en was ik zelf naar de kerk gegaan. Ik liep door het middenpad - en opeens stopte ik, halverwege. Ik draaide me om, bleef een paar seconden stilstaan, alsof ik met mezelf moest overleggen, en ben toen de kerk uitgelopen. Dat is het moment geweest dat ik letterlijk de kerk de rug heb toegekeerd. Er was geen reden voor, behalve dan misschien dat ik het al jaren had overwogen. Ik ervoer het als een bevrijding, maar tegelijkertijd had ik gevoelens van verwarring. Vlak daarop heb ik mijn eerste verhaal geschreven: ”Witte chrysanten”. Er was een leegte ontstaan, die moest worden opgevuld.

Overigens betekent dat niet, dat God uit mijn denken is verdwenen. Het feit dat ik niet meer naar de kerk ga, niet meer bid aan tafel, betekent niet dat ik onverschillig sta ten aanzien van heel veel dingen. Ik ben iemand die, ondanks alle twijfel, wil aannemen dat er op Golgotha iets wezenlijks voor de mensheid is gebeurd. Dat wíl ik geloven, net als ik wíl geloven dat er vroeger, in een hoekje van de kwekerij, iets bijzonders met mijn vader is gebeurd.”