Voor iemand die de weg niet weet, is het niet eenvoudig restaurant Katseveer te bereiken. Daar waar een dam het Veerse Meer van de Oosterschelde scheidt, aan de rand van Zuid-Beveland en al bijna in Noord-Beveland, loopt weliswaar een weg, maar niet naar Katseveer. Wie daarheen wil, moet toch echt een kilometer van tevoren een miniscuul bordje volgen dat een parallelweg aangeeft die zich langzaam maar zeker naar het eenzame voormalige veerhuis slingert.„Maar er stáát nu tenminste een bordje”, reageert Rutger van der Weel. „Dat heeft jaren geduurd. Het staat er nog maar een paar maanden.” Het jonge stel krijgt regelmatig halve verwijten van de bezoekers over de route naar het restaurant voor fijnproevers. „Daar zijn het Nederlanders voor”, verzucht Rutger. „Het was lekker, zeggen ze dan, maar… En dan komt het.” Zijn vrouw Jessica: „Dan leggen we maar uit dat dat juist de charme van Katseveer is. We willen juist in de middle of nowhere zitten.”

Daar is het stel prima in geslaagd. Toch hield dit bezoekers niet tegen, en evenmin een anonieme recensent van de Michelingids. De sterren die de Michelinorganisatie jaarlijks toekent aan restaurants zijn dé kroon op het werk van iedere restauranthouder. Overigens speelde het magnifieke uitzicht niet mee bij de toekenning: voor de eerste ster wordt alleen gekeken naar de menukaart.

Een kroon dus vooral op het werk van Rutger, die zo goed als in zijn eentje de gerechten klaarmaakt. „Ach ja”, reageert hij schouderophalend. Jessica redt hem. „Het is inderdaad vooral zijn werk”, beaamt ze. „Hij is er gewoon nog steeds van ondersteboven.” Voor de twee Zeeuwen had de ster eigenlijk niet eens gehoeven, zeggen ze. „Natuurlijk is het je ambitie, maar als het een paar jaar later was gekomen, was dat eigenlijk nog beter geweest. We beginnen net en we willen nog zo veel verbeteren.” Jessica wijst op de stoelen, die hier en daar wat versleten ogen. „De gasten hebben door zo’n ster een veel hogere verwachting van ons. Dat moeten we nu wel waarmaken.”

Sinds deze week staat de telefoon bij Katseveer roodgloeiend. Rutger, lachend: „Veel mensen boeken vooruit omdat ze denken dat we wel helemaal vol zullen zitten. En dat terwijl er deze week gewoon nog ruimte is.” Vooral voor Kerst zijn er veel aanvragen. Maar de eigenaars laten zich niet van de wijs brengen. „Dan zijn we dicht. Dat hadden wel al lang besloten.”

„We verwachten straks vooral veel Belgen”, zegt de gastvrouw. „Dat zijn echte levensgenieters, die bovendien niet op een tientje kijken. Een Belg met culinaire smaak heeft, zeker weten, een Michelingids achter in zijn auto liggen. Dat geldt voor Nederlanders veel minder.”

Toch zal het stel aan veel Belgen nee moeten verkopen, schatten Rutger en Jessica in. „Zij komen vaak op zondag.” En dat is vergeefs: het stel gaat dan ter kerke. Iets wat niet iedereen op prijs stelt, merken de jonge restauranteigenaars. Op een site waar recensies van restaurants geplaatst worden, omschrijft een bezoeker de sfeer als bedroevend. „Misschien komt dat door de toch wel erg strakke inrichting of wellicht door de kerkelijke uitstraling van de andere gasten.”

„Dat zijn kwalificaties die helemaal niets met eten te maken hebben”, reageert Rutger. „Bovendien zijn ze niet terecht. We vragen echt geen minuut stilte.” „Je moet er boven staan”, denkt Jessica. „We willen er echt geen geheim van maken waarom we op zondag dicht zijn.” Uniek is het wel, denkt het tweetal. „We weten geen enkele andere reformatorische restauranthouder met een Michelinster die zijn zaak op zondag dichthoudt. Er zijn sowieso maar weinig kerkelijke mensen die een horecabedrijf hebben, en zeker niet op dit niveau. Op huisbezoek stellen ze daar vragen over: Kun je dat wel combineren? Gelukkig kan dat. Het scheelt een stuk als je eigen baas bent.”